Κάθε βράδυ που διασχίζει απ' άκρη σ' άκρη τα όρια της δέσμης φωτός μιας απόμερης λάμπας του δρόμου, ένας ηλεκτρικός ψίθυρος, μια μονότονη τσιριχτή στατική βοή προσπαθεί να διακορεύσει τους τυμπανικούς του υμένες και να χωθεί με την βία στα μηνίγγια του.
Όσο και αν σφίγγει τα δόντια, όσο και αν σφηνώνει τους δείκτες του στους ακουστικούς του πόρους, μόνο η επιτάχυνση του βηματισμού του και η έγκαιρη έξοδος από το περιχαρακωμένο φως καταφέρνει να πάψει οριστικά το ακουστικό του μαρτύριο.
Δεν είναι σαν τον υπνωτικό λευκό θόρυβο των συσκευών ή το τέμπο ήχων φυσικών που τρυφερά αναπάλλονται και βοηθούν του μυαλού το φευγιό, δεν είναι τερέτισμα, δεν είναι θρόισμα, δεν είναι σάλαγος και γουργουρητό, ούτε ο γλυκά εκκωφαντικός υπόκωφος ήχος που θυμίζει την ακουστική στην μήτρα της μάνας μας και που την ψυχή γαληνεύει, μα κάτι πιο ερεβώδες, παρατεταμένα βασανιστικό, ένα ηχόγραμμα με αναρίθμητες αιχμές μεταλλικές, μια σαλεμένη πριονοκορδέλα που τρυπώνει απ τ’ αυτιά και στριφογυρνάει στις εγκεφαλικές αύλακες γδέρνοντας τις όχθες τους ανελέητα.
