Καραντίνα

 Τα δειλινά τρυπώνουν απ’ τα παράθυρα τα απεγνωσμένα τοπία πριν προλάβει η νύχτα να τα καλύψει, μες στα αποπνικτικά δωμάτια στριμώχνονται γύρω απ’ τις λάμπες που καίνε εγκαταλείποντας έξω τον ήλιο που σβήνει, αφουγκράζομαι μια περίεργη μελωδία που δεν την ακούς παρά μόνο την βλέπεις, σαν τα ανείπωτα που γίνονται όνειρα σχηματίζουν την μορφή μου στα τζάμια οι πιο σκοτεινές μου σκέψεις, χωρίς μάτια στις κόγχες σε μια ακατάληπτη γλώσσα που ζητάει επίμονα απαντήσεις, λίγο πριν δραπετεύσει και στο φως διάτρητο με παρατήσει, η σκιά μου στην πόρτα για τελευταία φορά με αντικρίζει, την φευγαλέα εικόνα μου, ένα στιγμιαίο παράσιτο, μια ηχώ από τηλεοπτικές διαφημίσεις.

                                                                 Στέλιος Καραθεοδώρου

 Πάνω από τα διάσπαρτα προαύλια των ιδρυμάτων, στους ορίζοντες που ευκαιριακά φανερώνονται στα οπτικά μας πεδία, στον ουρανό των αστικών ξέφωτων που διαμορφώνουν οι πλατείες με τους ακάλυπτους, αιωρούνται τα νεκροταφεία των χαμένων μας βλεμμάτων, οι μετέωρες προοπτικές μας στο τίποτα παγωμένες σε μια χωροχρονική κρίση αφαίρεσης, σαν τους σταλαγμίτες στο έρεβος του σπηλαίου που κατακτούν σιωπηλά το άγνωστο χτίζοντας στα τυφλά πάνω στα εξελικτικά τους απομεινάρια, μια συστοιχία αόρατων διανυσμάτων που καθηλώνει την ύπαρξη σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο φυγής που ποτέ δεν πραγματοποιείται. 

                                                            Στέλιος Καραθεοδώρου