Αν βαδίσεις στα ίχνη του ανάποδα, θα συναντήσεις το κατάλευκο τίποτα, σαν το στρωμένο σεντόνι που περιμένει καρτερικά να αποτυπωθούν επάνω του οι πτυχώσεις μας. Αν πάλι το έχεις μπροστά σου, θα παρασύρουν το βλέμμα σου οι λέξεις που δημιουργούνται ακολουθώντας τα χνάρια του, μέχρι να χαθεί οριστικά απ’ τον ορίζοντα στο χείλος του γκρεμού που σχηματίζει η τελευταία του αράδα, λίγο πριν το ίδιο άγραφο τίποτα και είναι αυτή η συνθήκη που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τον άνθρωπο, ποίημα χωρίς το μολύβι που ενσαρκώνει την αιθέρια πλάνη των στίχων στο χαρτί ή πόλεμος χωρίς την μολυβένια σφαίρα που γράφει παράλληλα την ιστορία του κόσμου με αίμα.
