Καραντίνα

 Τα δειλινά τρυπώνουν απ’ τα παράθυρα τα απεγνωσμένα τοπία πριν προλάβει η νύχτα να τα καλύψει, μες στα αποπνικτικά δωμάτια στριμώχνονται γύρω απ’ τις λάμπες που καίνε εγκαταλείποντας έξω τον ήλιο που σβήνει, αφουγκράζομαι μια περίεργη μελωδία που δεν την ακούς παρά μόνο την βλέπεις, σαν τα ανείπωτα που γίνονται όνειρα σχηματίζουν την μορφή μου στα τζάμια οι πιο σκοτεινές μου σκέψεις, χωρίς μάτια στις κόγχες σε μια ακατάληπτη γλώσσα που ζητάει επίμονα απαντήσεις, λίγο πριν δραπετεύσει και στο φως διάτρητο με παρατήσει, η σκιά μου στην πόρτα για τελευταία φορά με αντικρίζει, την φευγαλέα εικόνα μου, ένα στιγμιαίο παράσιτο, μια ηχώ από τηλεοπτικές διαφημίσεις.

                                                                 Στέλιος Καραθεοδώρου

 Πάνω από τα διάσπαρτα προαύλια των ιδρυμάτων, στους ορίζοντες που ευκαιριακά φανερώνονται στα οπτικά μας πεδία, στον ουρανό των αστικών ξέφωτων που διαμορφώνουν οι πλατείες με τους ακάλυπτους, αιωρούνται τα νεκροταφεία των χαμένων μας βλεμμάτων, οι μετέωρες προοπτικές μας στο τίποτα παγωμένες σε μια χωροχρονική κρίση αφαίρεσης, σαν τους σταλαγμίτες στο έρεβος του σπηλαίου που κατακτούν σιωπηλά το άγνωστο χτίζοντας στα τυφλά πάνω στα εξελικτικά τους απομεινάρια, μια συστοιχία αόρατων διανυσμάτων που καθηλώνει την ύπαρξη σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο φυγής που ποτέ δεν πραγματοποιείται. 

                                                            Στέλιος Καραθεοδώρου

Ωδή σε ένα ερείπιο

 Μες στο μισοβυθισμένο κουφάρι του παροπλισμένου παράκτιου μνημείου, στο καταφύγιο μιας πλαισιωμένης κενότητας στην απεραντοσύνη της πολύβουης πραγματικότητας, συντελείται μια υπερβατική προσομοίωση σε ένα περιχαρακωμένο πεδίο αισθητηριακής ένδειας, σε έναν χώρο οντολογικής περισυλλογής έξω από το πρίσμα του μοναστικού εγκλεισμού ή της ματαιότητας ενός κενοταφίου που απορρέει από μια θρησκομανή νεκροφιλία, όπου ο κινούμενος διάκοσμος των κυματοειδών λαμπυρισμών από το παιχνίδισμα των ηλιαχτίδων στο εσωτερικό του, βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την ρυθμική αντήχηση από τις ομοβροντίες των παφλασμών στο γυμνό σκυρόδεμα, μοιάζει με τον βορβορυγμό του σιφονιού όταν τα απόνερα του νιπτήρα καταλήγουν στην αναπόδραστη δίνη του, η απόκοσμη και συνάμα γλυκιά μελωδία της ανακουφιστικής λήθης, που σε λυτρώνει για όσο διαρκεί απ’ το ισόβιο ανάθεμα της αβάσταχτης βαρυτικής σύνθλιψης.

 Όταν το αντικρίζεις απ’ έξω, ο παλλόμενος ερεβώδης αντικατοπτρισμός του περιγράμματος της εισόδου πάνω στην ρυτιδιασμένη επιφάνεια της θάλασσας, θυμίζει το ανοιχτό στόμα μιας παραμορφωμένης προσωπογραφίας, την άηχη κραυγή μιας ρευστής απόγνωσης που εξαϋλώνεται υπό το βάρος του υπαρξιακού τρόμου, μια αδηφάγα μαύρη τρύπα που αφού απομυζήσει τον εναπομείναντα χωροχρόνο, θα συνεχίσει να καταπίνει αγόγγυστα τον ίδιο της τον εαυτό, μέχρι η πληρότητα του απόλυτου τίποτα να καλύψει και το τελευταίο ίχνος της ακόρεστης φύσης της.

                                                                                         Στέλιος Καραθεοδώρου

[χορέψτε]

[χορέψτε] σαν τα μεθυσμένα ελάφια, όταν λαίμαργα τρώνε τα παραγινωμένα φιρίκια, που σαπίζουν κάτω απ’ τις μελιτοφόρες αγριομηλιές και απρόβλεπτα σπάνε στον αέρα την μέση, τινάζοντας τις πίσω οπλές [χορέψτε] σαν τους ιαγουάρους στα σκιώδη βροχοδάση, όταν μασάνε φύλλα αγιαχουάσκα και υπνωτισμένοι κυλιούνται λάγνα στο χώμα, με τα μάτια καρφωμένα στις παιχνιδίζουσες φωταψίες, που ξεπροβάλλουν ανάμεσα απ’ τις δέντρινες κορφές [χορέψτε] σαν τα εκστασιασμένα δελφίνια, που κοινωνούν με την σειρά του διαβολόψαρου την τοξίνη και αφήνονται με αιθέριες κινήσεις να τα παρασύρει το ρεύμα, θαυμάζοντας στην επιφάνεια τον τρεμάμενο αντικατοπτρισμό τους, περικυκλωμένο από αντανακλάσεις κυματιστές [χορέψτε]

                                                                                                                

                                                                                                                                 Στέλιος Καραθεοδώρου

Τα πουλιά φαντάσματα

 Τα πουλιά φαντάσματα είναι οι αποκαμωμένες προσδοκίες που στο τέλος της μέρας ταλαντεύονται απείθαρχα πάνω στις νευρόσπαστες ακροστιχίδες των δέντρων, τα πουλιά φαντάσματα είναι των ονειροπόλων τα χέρια ψηλά που πασχίζουν τα δειλινά λίγο ακόμα να κρατήσουν τον ήλιο στον ουρανό, μα αυτός απ’ τις πυρακτωμένες παλάμες τους ξεγλιστρά μέχρι που ολότελα βυθίζεται στου ορίζοντα το τέλμα.

                                                                                                                   Στέλιος Καραθεοδώρου

Θα βρεθούμε ξανά

Θα βρεθούμε ξανά,
στους μελλοντικούς ανδριάντες των πατέρων του έθνους,
στα κιγκλιδώματα στις εξέδρες των επισήμων,
στων άγνωστων πεσόντων τους τάφους,
θα βρεθούμε ξανά,
σαν έτοιμοι χειροκροτητές από πάντα,
στις κατοπινές ανέξοδες φιέστες των ηθικών αυτουργών,
με καταθέσεις στεφάνων, αγήματα στρατιωτικά
και δοξολογίες ρασοφόρων εμπόρων,
θα βρεθούμε ξανά,
στις παρελάσεις να κλίνουμε την κεφαλή επί δεξιά,
κάτω απ’ τους άμβωνες να ψάλλουμε «ωσαννά»,
να βαφτίζουμε ήρωες με το στανιό τους νεκρούς,
να δίνουμε άλλοθι στους επίδοξους αρχηγούς,
θα βρεθούμε ξανά
και θα είναι γιορτή
και θα είμαστε μια αγέλη με ανοσία στην ζωή,
που σκεπάζει την γύμνια της με σημαίες
και των κολασμένων τις κραυγές
με εμβατήρια και προσευχή,
θα βρεθούμε ξανά.

                                                                                     Στέλιος Καραθεοδώρου

 Στο χνώτο της γης βλασταίνει της έρπουσας ρίζας ο ψίθυρος, θροΐζουν του κήτους οι διάσπαρτοι πίδακες σαν δέντρα αειθαλή, της κομμένης παπαρούνας το αμάραντο σκήνωμα, πάνω στις άκαμπτες κορφές της χλόης ακατάπαυστα αιμορραγεί, με ναρκώνει γλυκά της πασχαλιάς το θυμίαμα, των νυκτόβιων πουλιών η ερωτική προσευχή, σ’ αυτόν τον κήπο που ο ήλιος όλο με ψάχνει, μα ποτέ δεν πρόκειται να με βρει.

                                                                                                   Στέλιος Καραθεοδώρου

 Καλοκαιρινές διακοπές, ανέμελες παιδικές φωνές, παράτολμες βουτιές απ' τα βράχια στην θάλασσα, είναι αντίλαλοι μνήμης από μια αναλογική εποχή, στιγμιότυπα που σταδιακά διαχέονται στο σύγχρονο ηλεκτρονικό άπειρο και γίνονται νέες πραγματικότητες, σαν εργαστηριακές αναμνήσεις από το μέλλον, σαν παφλασμοί από πίξελ μέσα σε μια χωροχρονική χύτρα ταχύτητας, λίγο πριν την εκτόνωση του πρώτου ψηφιακού νεφελώματος από την βαλβίδα αποσυμπίεσης.

                                                                                                                     Στέλιος Καραθεοδώρου

Θάνατε των εκπνοών πορθητή,

που σε κάθε ζωογόνα ανάσα υποχωρείς

και για όσο διαρκεί στα πνευμόνια ο αέρας ελλοχεύεις,

Θάνατε ιχνηλάτη των χτύπων της καρδιάς,

που στήνεις ενέδρες ανάμεσα στο ρυθμικό τους κενό

και κει στην θαλπωρή της διακοπτόμενης ασφυξίας παραμονεύεις,

Θάνατε των σιωπών μετρονόμε και της λήθης μελωδέ,

που κάνεις της ζωής τον ακατάπαυστο βόμβο να αποκτάει ειρμό

και τα πρόσωπα των ανθρώπων σε μια στιγμή οριστικά γαληνεύεις.

                                                                           Στέλιος Καραθεοδώρου

Ταξίδι με το αυτοκίνητο

 Μικρός στο αυτοκίνητο χάζευα πίσω τα τοπία που απομακρύνονταν και με καταλάμβανε μια περίεργη αίσθηση απόσχισης από τις ίδιες τις ρίζες μου, μια αίσθηση αποστασιοποίησης από την ίδια την ημερομηνία της γέννησης μου, από όλα όσα ένιωσα έκτοτε για πρώτη φορά και τα ξεθώριαζε ο χρόνος αλύπητα μέχρι που έσβηναν. Ήταν ένα παιχνίδι τρομακτικό και όμορφο μαζί που διασκέδαζε την πλήξη της μακρόσυρτης διαδρομής και που κάθε φορά κατέληγε σε υποχρεωτική στάση στην άκρη του δρόμου για να κάνω εμετό. Η μαμά όλο έλεγε όταν οδηγούσε ο μπαμπάς να κοιτάω μόνο μπροστά και με επανέφερε κάθε φορά που ξεχνιόμουν στον παράπλευρο οίστρο της κινούμενης τοπιογραφίας. Κάπως έτσι παβλοφικά εμπέδωσα τα ταξίδια σαν νεκροπομπές με παρωπίδες, σαν επιμέρους γρήγορες προωθήσεις προς την άγνωστη και συνάμα αναπόφευκτη ημερομηνία του θανάτου μου.

                                                                                          Στέλιος Καραθεοδώρου

Πριν το εντύπωμα της εμμένουσας εκβλάστησης στην άσπορη τύρφη μιας αμφίδρομης διαπερατότητας ανάμεσα στην γέννηση και στον θάνατο, 

μετά την αποτύπωση της επίστρωσης στις προστιθέμενες παραθέσεις των αισθήσεων στον ενδιάμεσο χώρο της διπολικής σημειολογίας του κοινού μας τόπου.

*(από το εγχειρίδιο κηπουρικής σε φωτοευαίσθητες επιφάνειες)

                                                                      Σ.Κ.