Απρόσωπος

Δίχως φως, ανάσα, φωνή,

με δονήσεις και ακούσματα,

βηματίζω σε τεντωμένο σχοινί,

πάνω στην γραμμή του ορίζοντα.

                                      Σ.Κ.

Σε μια χώρα

Σε μια χώρα που έχει για χρυσάφι τον ήλιο,
το μαύρο δέρμα που γυαλίζει σαν ρευστή σοκολάτα,
της σαβάνας το πορφυρένιο χώμα,
τα χείλη που έχουν των φρούτων την σάρκα,
το φτεροκόπημα των πλουμιστών πουλιών,
των μπανανόδεντρων το κίτρινο θάμβος,
την λάμψη της αργυρόχροης ράχης του γορίλα στην καταχνιά,
το άδυτο του απροσπέλαστου δάσους,
το πολύβουο υπαίθριο παζάρι,
τα περίτεχνα τουρμπάνια στα μαλλιά,
τα καφτάνια που ανεμίζουν απλωμένα στα σχοινιά,
τα στοιβαγμένα ζαχαροκάλαμα που πάνω τους ξαπλώνουν οι εργάτες,
το ποδοβολητό απ’ τα ξυπόλητα παιδιά,
την κόκκινη σκόνη που σηκώνουν με τα πόδια και σου κόβει την ανάσα,
τα τραγούδια γύρω απ’ την φωτιά,
τον απόμακρο ήχο απ’ τα πρωτόγονα κρουστά,
τα εκστασιασμένα κορμιά που συσπώνται ρυθμικά,
στην παλλόμενη φωταψία από τ’ άστρα.

                                                                              

                                                                                             Στέλιος Καραθεοδώρου

με των νεκρών την μυδρίαση

δυο γεμάτα φεγγάρια στα μάτια

αναδευτήρες των άστρων

τα αιωρούμενα χέρια ψηλά

κεραίες της γης πέλματα γυμνά

αντηχούν τις δονήσεις

   απ’ τα αρχαία νταούλια στα σωθικά 

                                               

                                                    Σ.Κ.

Στιγμές

Είναι στιγμές,

που μέσα τους περισσεύεις,

σαν ψίθυρος ξεμακραίνεις

και απ’ τις μνήμες ξεφεύγεις,

γίνεσαι άνεμος,

ένα άγγιγμα σε διαπερνά,

σαν την άμμο που απ’ τα δάχτυλα ξεγλιστρά,

όταν έξω απ’ το σώμα η καρδιά σου χτυπά,

είσαι για λίγο διάφανος.

                                         Σ.Κ.

Είναι κάτι πρωινά

που αρνείται το φεγγάρι να χαθεί,

είναι σαν κάτι σιωπές

που γίνονται τ’ ανείπωτα κραυγή.

                                            Σ.Κ.

επικαλούμαι την αγέρωχη μοναξιά

της υπό κατάρρευση κλυδωνιζόμενης κορφής

όταν καρφώνω στις αιχμές των δέντρινων απολήξεων

τις πυκνόφθαλμες κόγχες του χαμηλοβλέποντος όχλου

δράττεται της ευκαιρίας η απενοχοποιημένη αναισθησία

με τα διαπιστευτήρια της ανέμελης ανάθεσης

να με υποδείξει για υπόθαλψη ξυλοκόπου

                                                                 Σ.Κ.

ΤΡΑΝΖΙΤ

 Στις τράνζιτ πτήσεις, στις πολύωρες αναμονές στα έρημα αεροδρόμια της κόβιντ εποχής, βρίσκεσαι νηστικός και χωρίς κρεβάτι να κουτουλάς αλύπητα πάνω στα άβολα μπράτσα των μεταλλικών καθισμάτων, παραπαίοντας ανάμεσα στο ονειρώδες και το αληθινό, σαν σύγχρονος σαμάνος με χειρουργική μάσκα, που μέσω της στέρησης της τροφής και του ύπνου, αγγίζεις τα όρια ενός πνευματικού trip που συντελείται παράλληλα στο πλαίσιο ενός ταξιδιού σε πραγματικό χρόνο, περιπλανιέσαι στις τεράστιες κενές σάλες ακολουθώντας υπνωτισμένος τις οδηγίες από τις οθόνες που σε οδηγούν στις πύλες της επόμενης επιβίβασης, πάντα μέσα σε μια γλυκιά αναπόδραστη αιμωδία που σε κάνει να νιώθεις πως υπερίπτασαι, που και που διασταυρώνεσαι με κάποιον άλλον ταξιδιώτη και για λίγο ξυπνάς, μέχρι που ο ήχος από την τροχήλατη αποσκευή του που χτυπάει στους επιδαπέδιους αρμούς ρυθμικά καθώς απομακρύνεται, σε βυθίζει ξανά στο πρότερο status, πιάνεις τον εαυτό σου να συνομιλεί και να φωτογραφίζεται με τις απρόσωπες κούκλες των βιτρινών στα καταστήματα με τα σουβενίρ, αφήνεσαι να σε ψεκάσει με άρωμα η απεγνωσμένη υπάλληλος του duty free που σπάνια πλέον συναντά υποψήφιους πελάτες, μέχρι που καταλήγεις δεμένος στο κάθισμα του αεροσκάφους να χαζεύεις από το παράθυρο, σου έρχεται συνειρμικά ο στίχος του Καββαδία, «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία» και βλέπεις την αστρική προβολή σου πάνω στην αιχμή του φτερού που δονείται πριν την απογείωση, να εκτελεί αλάνθαστες πιρουέτες κόντρα στον άνεμο. 

(φωτ. αεροδρόμιο Αντίς Αμπέμπα)                                                                                                                                                                     Στέλιος Καραθεοδώρου

Απουσία

Κύρτωσαν οι ξυλώδεις μίσχοι τις αδειανές τους κορφές,

θυμίζουν απολιθωμένες φιγούρες την ύστατη στιγμή,

που αγκάλιασαν σφιχτά τον εαυτό τους για να συγκρατήσουν

τις ψυχές τους λίγο πριν αυτές οριστικά αποδράσουν,

μοιάζει με ήχο από κόκκαλο που σπάει,

όταν λυγίζει ο άνεμος τα γυμνά κλαδιά

και αντηχεί στην παγωμένη κοιλάδα ο υπόκωφος τριγμός τους,

ένα ρίγος συνεχίζει να με διαπερνάει,

σαν τα χνάρια από ομόκεντρους κύκλους που άφησε

στην επιφάνεια της λίμνης η άφαντη πέτρα,

στον λευκό κλοιό γίνονται αόρατοι οι ασβεστωμένοι κορμοί,

σε αναζητώ σ’ ένα δάσος με ιπτάμενα δέντρα,

η καρδιά μου χτυπάει τις νύχτες που σε βρίσκω στα όνειρα,

μένει μόνο ο αντίλαλος της στον θώρακα όταν σε χάνω την μέρα.

                                                                                                                    Στέλιος Καραθεοδώρου 

Αφρική

 Από τα βάθη του υποσαχάριου ορίζοντα, εκεί που ο ουρανός και το κοκκινόχωμα της σαβάνας συναντούν την καταπράσινη λωρίδα της δασώδους τροπικής συστοιχίας, απ’ τα έγκατα της μέλαινας γης που την έχουν ποτίσει οι χυμοί των πεσμένων φρούτων κάτω απ’ τα καρποφόρα δέντρα, ξεπρόβαλλαν οι πρώτοι άνθρωποι πλασμένοι από μια λασπώδη μελάσα, με καραμελένια μαλλιά, των παραδείσιων πτηνών την λαλιά και το ράθυμο θρόισμα της ζούγκλας σε κάθε ανάσα, με τα χέρια ψηλά και τα πέλματα γυμνά, ένα ρίγος διαπερνά το κορμί τους και φτάνει μέχρι τα άστρα, σαν τις ρίζες που στα τυφλά συγκλίνουν στον πυρήνα του πλανήτη μες στο σκοτάδι, στον ρυθμό της παλλόμενης καρδιάς, στους ανήλιαγους θώρακες στην σκιά μιας αγκαλιάς, τα ίχνη απ’ τα δάκρυα που κύλησαν, παγιδεύουν όλου του κόσμου τον πόνο σε ένα κεχριμπαρένιο πετράδι.

                                                                                          Στέλιος Καραθεοδώρου