Ξεστηθιάζει το στέρνο ένας βόμβος απ'της ράχης το στρίφωμα,
της πικροδάφνης το γάλα βυζαίνουν προφήτες γυμνοί,
νευροπόρα ρίγη γδέρνουν της λήθης τ'αθήρωμα,
στης στρυχνίνης τα χνώτα χορεύουν οι πρώτοι νεκροί.
Κυριακή 21 Μαΐου 2017
Σάββατο 20 Μαΐου 2017
Αντηλιά
Στην αντηλιά απεγνωσμένο το βλέμμα
ψάχνει να γαντζωθεί στις σκιές,
χωρίς τ' ανείπωτα κόντρα στο φως
οι άνθρωποι παύουν να έχουν μορφές.
Κυριακή 14 Μαΐου 2017
Η μνήμη της πέτρας
Άραγε να θυμούνται τα βότσαλα πως κάποτε υπήρξαν ως βράχοι; Γερνώντας παύεις σταδιακά να θεωρείσαι φέρελπις. Και αυτό είναι μια σημαντική ανακούφιση όσο να πεις, που ισοδυναμεί με κοινωνική χειραφέτηση.
Κανείς δεν περιμένει από ένα βότσαλο να σταθεί ως αγέρωχος κυματοθραύστης. Η φθορά του χρόνου είναι σύμμαχος των δειλών. Ευτυχώς που τα βότσαλα δεν νοσταλγούν. Άλλωστε τα απανωτά ανασκιρτήματα στην κόψη των κυμάτων που σε λάξευσαν, είναι ο ορισμός του πνευματικού αυνανισμού και η επιτομή της αδράνειας. Τα βότσαλα σίγουρα δεν φοβούνται την αδράνεια, πάντως έχω την εντύπωση πως σχεδόν σε παρακαλούν να τα απαλλάξεις από τον διακοσμητικό τους χαρακτήρα, εκτοξεύοντας τα με μαεστρία ξυστά στην επιφάνεια της θάλασσας, αναδεικνύοντας την στιλπνότητα που απέκτησαν στο πέρασμα των αιώνων, την δεξιότητα να αναπηδούν με την ύστατη ορμή που τους χάρισες πάνω στους κυματισμούς, πριν χαθούν οριστικά στον βυθό. Κάθε γκελ είναι μια ματαιόδοξη πιρουέτα στο πεδίο της θανατηφόρας βαρύτητας. Αν υπήρχε η μνήμη της πέτρας, η αρτ ντεκό θα ήταν μια ύβρις αντιληπτή απ' την ίδια την φύση, ικανή να φρενάρει αυτοστιγμεί το στροβίλισμα του σύμπαντος. Σαν μια ακλόνητη σφήνα που μπλέκεται στις ακτίνες της ρόδας ενός ποδηλάτου εν κινήσει. Και μην με ρωτήσετε που θα καταλήξει ο αναβάτης. Είναι αδύνατον να αναλύσω τον λόγο της ύπαρξης, όντας καβάλα στο άλογο της ανυπαρξίας.
Σάββατο 6 Μαΐου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)