Άραγε να θυμούνται τα βότσαλα πως κάποτε υπήρξαν ως βράχοι; Γερνώντας παύεις σταδιακά να θεωρείσαι φέρελπις. Και αυτό είναι μια σημαντική ανακούφιση όσο να πεις, που ισοδυναμεί με κοινωνική χειραφέτηση.
Κανείς δεν περιμένει από ένα βότσαλο να σταθεί ως αγέρωχος κυματοθραύστης. Η φθορά του χρόνου είναι σύμμαχος των δειλών. Ευτυχώς που τα βότσαλα δεν νοσταλγούν. Άλλωστε τα απανωτά ανασκιρτήματα στην κόψη των κυμάτων που σε λάξευσαν, είναι ο ορισμός του πνευματικού αυνανισμού και η επιτομή της αδράνειας. Τα βότσαλα σίγουρα δεν φοβούνται την αδράνεια, πάντως έχω την εντύπωση πως σχεδόν σε παρακαλούν να τα απαλλάξεις από τον διακοσμητικό τους χαρακτήρα, εκτοξεύοντας τα με μαεστρία ξυστά στην επιφάνεια της θάλασσας, αναδεικνύοντας την στιλπνότητα που απέκτησαν στο πέρασμα των αιώνων, την δεξιότητα να αναπηδούν με την ύστατη ορμή που τους χάρισες πάνω στους κυματισμούς, πριν χαθούν οριστικά στον βυθό. Κάθε γκελ είναι μια ματαιόδοξη πιρουέτα στο πεδίο της θανατηφόρας βαρύτητας. Αν υπήρχε η μνήμη της πέτρας, η αρτ ντεκό θα ήταν μια ύβρις αντιληπτή απ' την ίδια την φύση, ικανή να φρενάρει αυτοστιγμεί το στροβίλισμα του σύμπαντος. Σαν μια ακλόνητη σφήνα που μπλέκεται στις ακτίνες της ρόδας ενός ποδηλάτου εν κινήσει. Και μην με ρωτήσετε που θα καταλήξει ο αναβάτης. Είναι αδύνατον να αναλύσω τον λόγο της ύπαρξης, όντας καβάλα στο άλογο της ανυπαρξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου