Θάνατε των εκπνοών πορθητή,

που σε κάθε ζωογόνα ανάσα υποχωρείς

και για όσο διαρκεί στα πνευμόνια ο αέρας ελλοχεύεις,

Θάνατε ιχνηλάτη των χτύπων της καρδιάς,

που στήνεις ενέδρες ανάμεσα στο ρυθμικό τους κενό

και κει στην θαλπωρή της διακοπτόμενης ασφυξίας παραμονεύεις,

Θάνατε των σιωπών μετρονόμε και της λήθης μελωδέ,

που κάνεις της ζωής τον ακατάπαυστο βόμβο να αποκτάει ειρμό

και τα πρόσωπα των ανθρώπων σε μια στιγμή οριστικά γαληνεύεις.

                                                                           Στέλιος Καραθεοδώρου

Ταξίδι με το αυτοκίνητο

 Μικρός στο αυτοκίνητο χάζευα πίσω τα τοπία που απομακρύνονταν και με καταλάμβανε μια περίεργη αίσθηση απόσχισης από τις ίδιες τις ρίζες μου, μια αίσθηση αποστασιοποίησης από την ίδια την ημερομηνία της γέννησης μου, από όλα όσα ένιωσα έκτοτε για πρώτη φορά και τα ξεθώριαζε ο χρόνος αλύπητα μέχρι που έσβηναν. Ήταν ένα παιχνίδι τρομακτικό και όμορφο μαζί που διασκέδαζε την πλήξη της μακρόσυρτης διαδρομής και που κάθε φορά κατέληγε σε υποχρεωτική στάση στην άκρη του δρόμου για να κάνω εμετό. Η μαμά όλο έλεγε όταν οδηγούσε ο μπαμπάς να κοιτάω μόνο μπροστά και με επανέφερε κάθε φορά που ξεχνιόμουν στον παράπλευρο οίστρο της κινούμενης τοπιογραφίας. Κάπως έτσι παβλοφικά εμπέδωσα τα ταξίδια σαν νεκροπομπές με παρωπίδες, σαν επιμέρους γρήγορες προωθήσεις προς την άγνωστη και συνάμα αναπόφευκτη ημερομηνία του θανάτου μου.

                                                                                          Στέλιος Καραθεοδώρου

Πριν το εντύπωμα της εμμένουσας εκβλάστησης στην άσπορη τύρφη μιας αμφίδρομης διαπερατότητας ανάμεσα στην γέννηση και στον θάνατο, 

μετά την αποτύπωση της επίστρωσης στις προστιθέμενες παραθέσεις των αισθήσεων στον ενδιάμεσο χώρο της διπολικής σημειολογίας του κοινού μας τόπου.

*(από το εγχειρίδιο κηπουρικής σε φωτοευαίσθητες επιφάνειες)

                                                                      Σ.Κ.