Οι άνθρωποι που ζουν στις σκιές

 Όσοι λυπούνται για το ισόβιο σκοτάδι των σπλάχνων τους καταπίνουν πυγολαμπίδες. Δεν ακολουθούν μονοπάτια, μα την ζέση της διάστικτης ρότας απ' τα κενά των συστάδων. Αποφεύγουν τα χωράφια με τους ηλίανθους, οι στραμμένες κεφαλές των φυτών προδίδουν την θέση τους. Ένα αμάλγαμα από χρυσίζοντες σταφυλόκοκκους καλύπτει τις οπές του προσώπου τους. Δεν αναπνέουν, συλλέγουν μέχρι ασφυξίας τα χνώτα των εμβρόντητων χρυσοθήρων που καθρεφτίζονται στο στιλπνό προσωπείο τους. Δεν έχουν μιλιά, μόνο λεκέδες απ' τα χείλη των νάρκισσων που τους φίλησαν.

                                                                                                                                        Στέλιος Καραθεοδώρου

ΣΤΟΙΧΗΘΕΙΤΕ

"ΣΤΟΙΧΗΘΕΙΤΕ", μας διέταξαν 

και αντί για στίχους σε ξέφρενο ποίημα, 
θυμίζαμε παραταγμένο στρατό κατοχής.
"ΣΤΟΙΧΗΘΕΙΤΕ", μας διέταξαν 

και αντί για αστέρια την νύχτα στον ουρανό, 
θυμίζαμε αναμμένα καντήλια σε μνήματα.

                                                         Σ.Κ.

Ελευθερία ή θάνατος

 Σκορπιστήκαμε ισάριθμα στους ανήλιαγους κύκλους της άμμου. Κάθε προσπάθεια παραβίασης των ορίων της σκιάς πατάσσεται πάραυτα. Φρόντιζαν γι’ αυτό τα όρνεα πάνω στις ομπρέλες. Τελικά ίσως μόνο την νύχτα καταφέρναμε να το σκάσουμε από εκεί. Κουρνιάζαμε όσο σκίζανε τους άτυχους συντρόφους μας με τα ράμφη τους. Υπομείναμε καρτερικά τον ήχο της σάρκας τους να ξεκολλάει με το στανιό απ’ τα κόκαλα μέχρι που έσβησε ο ήλιος στην θάλασσα. Πολλοί κατέληξαν νωρίτερα μέσα στα όρια της σκιάς από την αφυδάτωση. 

 Όσοι τα καταφέραμε ουρλιάξαμε στο σεληνόφως«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Λάβαμε για απάντηση το ουρλιαχτό των σαρκοβόρων θηρευτών απ’ τα βάθη του δάσους.«ΘΑΝΑΤΟΣ».

                                                                                  Στέλιος Καραθεοδώρου