Στην δίνη

 Στις δίνες η φυγόκεντρος δύναμη ξεφορτώνει τα περιττά, διαχωρίζει τα συστατικά που πάντρεψε η επιτήδευση, εκσφενδονίζει σε όλες τις κατευθύνσεις ότι αδυνατεί να κρατήσει η κεντρομόλος στην ατέρμονη κυκλικότητα γύρω από τον γενεσιουργό πυρήνα της ύπαρξης, γύρω από την βασική ουσία, την εναλλαγή του καλού με το κακό, αυτήν την σταθερή διαδοχικότητα που διέπει τα πάντα και που ο άνθρωπος καταχρηστικά αξιώνει να ορίζει και στην οποία μόνο μετέωρος μπορεί να υφίσταται, ένας επαμφοτερίζων αφελής παραμυθάς, που ότι καβαλάει με το στανιό το κάνει να πετάει και είναι αυτό που πυροδοτεί την εξέλιξη μα και συνάμα τον παγιδεύει, σαν την καρδιά που σκιρτάει μάταια τον θωρακικό κλωβό για να σπάσει, μα μόνο μέσα του αισθάνεται ασφαλής.

 Στην δίνη του πλυντηρίου ξεπλένονται οι κηλίδες μας, στην δίνη του στιγμιαίου καφέ κοιμάται το πρωί η προσδοκία της αφύπνισης, στην δίνη του κοκτέιλ ξερνάμε τα σπλάχνα μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στην δίνη των γλωσσών που μπλέκονται σε στόματα ενωμένα πάλλονται τα πέη και οι κλειτορίδες μας, χορεύει εκστατικά η καύλα μας στην ελικοειδή δομή της κυτταρικής μας υπόστασης, ανήμπορη χωρίς τις υποκριτικές σταθερές της τρομάζει και μόνο αν αφεθεί θα απολαύσει το χάος που μάταια η λογική προσπαθεί να μετρήσει, γιατί έτσι είναι το γαμήσι, πράξη αγάπης και μίσους μαζί, πόνου και γλύκας, τρυφεράδας και αγριότητας, σαν δάγκωμα γάτας.

 Αν η αέναη σύγκρουση σταματήσει και μαζί της πάψει η δίνη των απόνερων που σηκώνει, τότε η αιώρηση θα είναι αδύνατη και ο γδούπος στον πάτο θα είναι ο τελευταίος ήχος του γνωστού σύμπαντος μα και ο αρχικός μαζί, αυτός της πρόσκρουσης, ένα νέο big bang που στην δίνη του ωστικού του κύματος θα επαναληφθεί από την αρχή, μία νέα αταξία πραγμάτων.

                                                                                         Στέλιος Καραθεοδώρου

Τα κοράκια

 Σε μια δέντρινη συστάδα 
στον πυρήνα της σιωπής, 
στον βυθό που με τρομάζει 
η απουσία της βοής.

 Ανακάλυψα τις ρίζες μου 
στων πεύκων την σκιά, 
μα με τρόμαξε ένας χτύπος 
από κέλυφος σιμά.

 Κοίταξα ψηλά και είδα 
τα κοράκια στα κλαδιά, 
να τζογάρουν την ζωή μου 
κουκουνάρι και ζαριά.

 Όπως έτρεξα μου γλίστρησαν 
του Νάρκισσου τ'αυγά, 
τώρα ο κρόκος τους χορταίνει 
τα γλυκά μαύρα πουλιά.

                                    Σ.Κ.

Άπνοια

 Τα φθινοπωρινά πρωινά αναδύεται 
από το νοτισμένο χώμα των θαμμένων η άπνοια.

Ένας πίδακας ξέπνοης μελωδίας 
αναβλύζει του πνεύμονα τον στερνό συριγμό.

 Για της φάλαινας το τραγούδι αρκεί μια ανάσα βαθιά.

Για των νεκρών την σιωπή αρκεί των ζωντανών η λησμονιά.

                                                           

                                                                  Σ.Κ.

Στις παύσεις του πλυντηρίου

 Είναι πολλές φορές που ακούγοντας ένα τραγούδι, παρεμβαίνουν άσχετοι περιβαλλοντικοί ήχοι που σε εκνευρίζουν, μα είναι  και κάποιες άλλες, λίγες φορές, που μαγευτικά συμπληρώνουν την αρχική μελωδία όπως το σκάει από τον πομπό και μέχρι να συγκρουστεί στον τυμπανικό μας υμένα, την ολοκληρώνουν κατά κάποιο τρόπο, την σχηματίζουν, σαν ένα κομμάτι παζλ που ταιριάζει αποκλειστικά στις αύλακες του δικού μας εγκεφάλου και μόνο εκεί αποκτά νόημα.

 Έτσι, μεγάλος πια, μια Κυριακή απόγευμα, απ’ αυτές που δεν κατάφερα την ανάμνηση της σχολικής Δευτέρας να ξορκίσω, γνώρισα την Φλέρυ Νταντωνάκη. Ούτε που θυμάμαι το τραγούδι της είναι η αλήθεια, περισσότερο την ακουστική παραίσθηση κράτησα, όταν μαζί με το play πάτησα μηχανικά και το start  από το πλυντήριο πιάτων και ο συνδυασμός των ήχων γέμισε τα αυτιά μου. Στην κουζίνα οι ήχοι πάντα με αγχώνουν. Θυμίζουν προετοιμασία για μάχη. Αντίθετα στο μπάνιο, έχω την αίσθηση πως οι ήχοι αποκτούν μια πιο underground χροιά, σωληνο-φέρουσα, ένα βρώμικο αποχετευτικό echo που με κάνει να νιώθω πιο άνετα, πιο φιλικά, ίσως γιατί εκεί παλιά κλείδωνα την εφηβεία μου με τις ώρες. Στην κουζίνα λοιπόν του σπιτιού μου, ακούγοντας την Φλέρυ και μαζί το πλυντήριο πιάτων να την συνοδεύει, αποχαυνωμένος,  είδα σε μουδιασμένο όραμα την μάνα μου να ξεθερμίζει στην κουζίνα του πατρικού μου, εγώ μικρός στο τραπέζι να λύνω ασκήσεις που μας είχε βάλει ο δάσκαλος για το σπίτι, πλάι της πάντα, να με επιβλέπει, να’ ναι σίγουρη πως θα πάω διαβασμένος το πρωί στην τάξη. Αυτοί οι ήχοι, η γλυκόπικρη φωνή της Φλέρυ από το player μαζί με τις αναδεύσεις του πλυντηρίου, σχημάτισαν μέσα μου όλη την μιζέρια της γης, όλη την κακομοιριά του κόσμου που ξέχασε να ζει προσπαθώντας να ζήσει για πάντα και πάνω απ’ όλα. Στις παύσεις του πλυντηρίου χώθηκε μεμιάς η ξοδεμένη μου παιδικότητα και μύρισε η μελωδία φρέσκο λεμόνι με πάχνη πρωινή και ξεκαρδισμένες  μπουρμπουλήθρες. Τελικά οι αναμνήσεις είναι σαν αυτές τις γλυκόπικρες σοκολάτες που είτε θα τις λατρέψεις , είτε θα τις σιχαθείς και θα προτιμήσεις τις μπασταρδεμένες με γάλα.  

                                                                    

                                                                                  Στέλιος Καραθεοδώρου

Αναζωπύρωση

Τις νύχτες πίναμε γαλακτικό οξύ 
από ντοπαρισμένες καρδιές αλόγων κούρσας.

Η ανάσα μας ροκάνιζε οικοδομικά υλικά 
πάνω στο ραγισμένο μας είδωλο. 

Σβήναμε τα τσιγάρα μας σε ρώγες σταφυλιών 
και ζύμωνε ο μούστος 
την χημική μας αμνησία στα τασάκια.

Αμυδρά πρωϊνά,μέσα από μαύρα γυαλιά, 
αναμετρήθηκαν οι μαύροι μας κύκλοι.

Τα καμένα μας σώματα δεν αρπάζουν φωτιά.

Χαϊδευτήκαμε με βενζίνη 
και γδάραμε στον πυρόλιθο το πτώμα από πάνω μας.

                                                                     Σ.Κ.