Στην δίνη

 Στις δίνες η φυγόκεντρος δύναμη ξεφορτώνει τα περιττά, διαχωρίζει τα συστατικά που πάντρεψε η επιτήδευση, εκσφενδονίζει σε όλες τις κατευθύνσεις ότι αδυνατεί να κρατήσει η κεντρομόλος στην ατέρμονη κυκλικότητα γύρω από τον γενεσιουργό πυρήνα της ύπαρξης, γύρω από την βασική ουσία, την εναλλαγή του καλού με το κακό, αυτήν την σταθερή διαδοχικότητα που διέπει τα πάντα και που ο άνθρωπος καταχρηστικά αξιώνει να ορίζει και στην οποία μόνο μετέωρος μπορεί να υφίσταται, ένας επαμφοτερίζων αφελής παραμυθάς, που ότι καβαλάει με το στανιό το κάνει να πετάει και είναι αυτό που πυροδοτεί την εξέλιξη μα και συνάμα τον παγιδεύει, σαν την καρδιά που σκιρτάει μάταια τον θωρακικό κλωβό για να σπάσει, μα μόνο μέσα του αισθάνεται ασφαλής.

 Στην δίνη του πλυντηρίου ξεπλένονται οι κηλίδες μας, στην δίνη του στιγμιαίου καφέ κοιμάται το πρωί η προσδοκία της αφύπνισης, στην δίνη του κοκτέιλ ξερνάμε τα σπλάχνα μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στην δίνη των γλωσσών που μπλέκονται σε στόματα ενωμένα πάλλονται τα πέη και οι κλειτορίδες μας, χορεύει εκστατικά η καύλα μας στην ελικοειδή δομή της κυτταρικής μας υπόστασης, ανήμπορη χωρίς τις υποκριτικές σταθερές της τρομάζει και μόνο αν αφεθεί θα απολαύσει το χάος που μάταια η λογική προσπαθεί να μετρήσει, γιατί έτσι είναι το γαμήσι, πράξη αγάπης και μίσους μαζί, πόνου και γλύκας, τρυφεράδας και αγριότητας, σαν δάγκωμα γάτας.

 Αν η αέναη σύγκρουση σταματήσει και μαζί της πάψει η δίνη των απόνερων που σηκώνει, τότε η αιώρηση θα είναι αδύνατη και ο γδούπος στον πάτο θα είναι ο τελευταίος ήχος του γνωστού σύμπαντος μα και ο αρχικός μαζί, αυτός της πρόσκρουσης, ένα νέο big bang που στην δίνη του ωστικού του κύματος θα επαναληφθεί από την αρχή, μία νέα αταξία πραγμάτων.

                                                                                         Στέλιος Καραθεοδώρου