Ο ιπτάμενος πίνακας και η σκιά

Καμιά φορά

 Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και προσδοκώ έναν ακαριαίο θάνατο. Την στιγμή της συσκότισης, της συνειδητής ελλειμματικής προσοχής στο επίκεντρο του αναπόφευκτου γίγνεσθαι, με κατακλύζει η γλυκιά προσμονή μιας αβίαστης απαλλαγής απ’ τα δεσμά της σάρκας μου, μια εσωτερική ανάγκη αυτόβουλης ανυπαρξίας που αδυνατώντας να εκφραστεί παραμένει ως έχει, ένας ατελέσφορος διακαής πόθος που με καίει από μέσα και με σπρώχνει να αποδράσω απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό, ενώ παράλληλα με αναγκάζει να συνεχίζω στην τροχιά της φθοράς μου, όπως τα πυρωμένα κάρβουνα επιβάλλουν την ανακουφιστική και απαραίτητη πιρουέτα στα πόδια του αναστενάρη, για την επίτευξη ενός ακόμα βηματισμού στην φωτιά.

 Η ευχή ενός αυτόματου θανάτου δεν πιάνει ποτέ. Με τα μάτια κλειστά καταφέρνω μόνο να το ονειρεύομαι και αντί να πνέω τα λοίσθια εμπνέω τα νέα μου ξεκινήματα, σ’ έναν κόσμο χειροπιαστό που με καθήλωσε από γεννησιμιού στην ανθρωπόμορφη χούφτα του, μέχρι ν’ αποφασίσει να με συνθλίψει. Το όνειρο είναι η πνοή της ζωής σε μια ασφυκτική πραγματικότητα, μια παυσίπονη ένεση αφθαρσίας, μια απαλλαγμένη στιγμή από την αδυσώπητη βαρύτητα, που χωρίς την φαντασίωση της εξιδανικευμένης ελαφρότητας της, θα ήταν αδύνατη η μακροημέρευση μέσα στην παράφορη έλξη της.

 Κάπως έτσι το όνειρο συνεχίζει να εκπορεύεται από το υπαρκτό τρέφοντας την εξέλιξη και η αυτοκαταστροφική πραγματικότητα εξασφαλίζει την παρακμή της υλικής μας υπόστασης μέσα στην συνθήκη του χρόνου. Μάταια όσο ζω την ψευδαίσθηση μιας αυτόβουλης κατάληξης αποκλείοντας συνειδητά την αίσθηση της όρασης, καταφέρνω να αποστασιοποιούμαι από το ένα χωρίς να καταπέφτω στην ανάγκη του άλλου. Το ίδιο το σώμα είναι το πλοίο της αγάπης και συνάμα η γαλέρα μας, που με της καρδιάς το νταούλι και της σκέψης τον βούρδουλα, υπό τον φόβο της καταβύθισης στο αρχιπέλαγος του χάους, μας ταξιδεύει στην προδιαγεγραμμένη του ρότα, από την εκπλήρωση των ονείρων μας στην καταβαράθρωση τους και τανάπαλιν μέχρι το τελειωτικό μας ναυάγιο, είμαστε παγιδευμένοι σ’ ένα μοτίβο δημιουργικής καταστροφικότητας, απ’ το οποίο μόνο ο θάνατος μπορεί να μας εξαιρέσει.

 Το τίμημα της ολοκληρωτικής ελευθερίας είναι η ανυπαρξία, της ολοκληρωτικής αλήθειας η μονοτονία του αδιάφορου και της ολοκληρωτικής δικαιοσύνης η ποινικοποίηση των πάντων. Η χειραγώγηση, το ψέμα, το άδικο είναι εγγενή χαρακτηριστικά της υλιστικής μας ευδαιμονίας, δεν είμαστε οι θεατές των φαινομένων τους αλλά συναποτελούμε την γενεσιουργό τους αιτία. Ένας πλήρης εξοβελισμός της φαντασίας, θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας της παρατήρησης  και στην αναβάθμιση της επιστήμης από εργαλείο επίγνωσης, σε εργαλείο επιβολής ενός αυστηρού πρωτοκόλλου επιβίωσης.

 Είμαστε μηχανές πραγμάτωσης του ιδεατού στα στενά όρια της αισθητηριακής μας αντίληψης. Ικανοί να δίνουμε ζωή στις μεγαλύτερες ονειρώξεις μας και ανίκανοι να διατηρήσουμε ανέγγιχτο τον αντίκτυπο τους από την νομοτέλεια της σάρκας μας. Πώς να μπολιάσεις με δικαιοσύνη τα πράγματα, με σοσιαλισμό την ύπαρξη, με φαντασία την εξουσία. Οι ρομαντικές αντιφάσεις μας, η φαντασίωση της δυνητικότητας μιας ηθικής μετουσίωσης της ύλης με την δύναμη των ονείρων μας, αν και ανέφικτη στην αδιαπραγμάτευτη εκδοχή της, είναι η απαραίτητη κινητήρια δύναμη για έναν εφικτό κόσμο με όσο το δυνατόν λιγότερο κακό, μίσος και αδικία. Κάθε φορά που θα υποκύπτουμε στον ολοκληρωτισμό της εξωγήινης αγιοποίησης, κάθε φορά που θα παρασυρόμαστε στην δίνη της απολυτότητας ακόμα και των πιο ηθικών αξιών μας, θα καταλήγουμε στην καθεστωτική τους διάσταση που είναι απόρροια της πιο γλυκιάς και επικίνδυνης ψευδαίσθησης, της αλαζονικής μοναδικότητας εναντίον του όλου.

                                                              

                                                                                        Στέλιος Καραθεοδώρου