Εκεί θα ξαπλώσω, στο πυρακτωμένο απ’ τον ήλιο κομμάτι του δρόμου, στην ζεστή αγκαλιά της κούρμπας, να με πατάνε ανηλεώς στην άσφαλτο τα τροχοφόρα, σαν μια λαχταριστή επικάλυψη καραμέλας πάνω σε μπίτερ μπισκότο ολικής, να με κρατσανίζουν αχόρταγα οι διερχόμενες βλεφαρίδες σου και ότι απομένει από μένα, θα είναι μια γκλίτερ ανάμνηση κολλημένη στα λάστιχα του αυτοκινήτου σου. Έλα να με φας με τα μάτια και μετά πάτα με ή έστω ξάπλωσε δίπλα μου να γίνουμε χρυσόσκονη παρέα, να μας διασκορπίζουν αργά και βασανιστικά οι περαστικές νταλίκες στο χωροχρονικό συνεχές.                      

                                                                                                                                      Σ.Κ.

 Τα χειμωνιάτικα δειλινά, μόλις σκόρπιζαν τα πουλιά στους ορίζοντες, μας βρίσκαν οι ακτίνες του ήλιου κατάστηθα και όπως μαρμαροφέγγιζαν οι παλλόμενοι θώρακες στης εκπνοής μας το χνώτο, θυμίζαμε για λίγο την θάλασσα, της φωταψίας την μαρμαρυγή στων κυμάτων το αναπόδραστο τραμπάλισμα.

                                                                                                 Σ.Κ.