Πρώτη φορά που με πήγαν στην θάλασσα 

οι πατούσες μου καίγανε, 

δεν τολμούσα να βγάλω τις κάλτσες στην άμμο. 

Σαν δυο φίδια αλμπίνο τα κάτασπρα πόδια μου 

έσερναν το περίσσιο δέρμα που αλλάζανε, 

μαμά γιατί μεγαλώνω; 

Κάθε μέρα η σκιά μου αμείλικτα 

κόντρα στον ήλιο μάκραινε 

και όταν έπεφτε το σκοτάδι, 

ονειρευόμουν πως σταματούσα τον χρόνο.

                                                                       

                                                      Σ.Κ.

τα μουντά πρωινά 

οι άνθρωποι στα τζάμια των λεωφορείων 

μοιάζουν με κτίρια 

σαν φευγαλέα πορτραίτα 

μιας αγέρωχης ματαιότητας 

που στο παρθενικό τους ταξίδι 

αγνοούν πως θα γίνουν συντρίμμια

                                           Σ.Κ.