Απουσία

Κύρτωσαν οι ξυλώδεις μίσχοι τις αδειανές τους κορφές,

θυμίζουν απολιθωμένες φιγούρες την ύστατη στιγμή,

που αγκάλιασαν σφιχτά τον εαυτό τους για να συγκρατήσουν

τις ψυχές τους λίγο πριν αυτές οριστικά αποδράσουν,

μοιάζει με ήχο από κόκκαλο που σπάει,

όταν λυγίζει ο άνεμος τα γυμνά κλαδιά

και αντηχεί στην παγωμένη κοιλάδα ο υπόκωφος τριγμός τους,

ένα ρίγος συνεχίζει να με διαπερνάει,

σαν τα χνάρια από ομόκεντρους κύκλους που άφησε

στην επιφάνεια της λίμνης η άφαντη πέτρα,

στον λευκό κλοιό γίνονται αόρατοι οι ασβεστωμένοι κορμοί,

σε αναζητώ σ’ ένα δάσος με ιπτάμενα δέντρα,

η καρδιά μου χτυπάει τις νύχτες που σε βρίσκω στα όνειρα,

μένει μόνο ο αντίλαλος της στον θώρακα όταν σε χάνω την μέρα.

                                                                                                                    Στέλιος Καραθεοδώρου 

Αφρική

 Από τα βάθη του υποσαχάριου ορίζοντα, εκεί που ο ουρανός και το κοκκινόχωμα της σαβάνας συναντούν την καταπράσινη λωρίδα της δασώδους τροπικής συστοιχίας, απ’ τα έγκατα της μέλαινας γης που την έχουν ποτίσει οι χυμοί των πεσμένων φρούτων κάτω απ’ τα καρποφόρα δέντρα, ξεπρόβαλλαν οι πρώτοι άνθρωποι πλασμένοι από μια λασπώδη μελάσα, με καραμελένια μαλλιά, των παραδείσιων πτηνών την λαλιά και το ράθυμο θρόισμα της ζούγκλας σε κάθε ανάσα, με τα χέρια ψηλά και τα πέλματα γυμνά, ένα ρίγος διαπερνά το κορμί τους και φτάνει μέχρι τα άστρα, σαν τις ρίζες που στα τυφλά συγκλίνουν στον πυρήνα του πλανήτη μες στο σκοτάδι, στον ρυθμό της παλλόμενης καρδιάς, στους ανήλιαγους θώρακες στην σκιά μιας αγκαλιάς, τα ίχνη απ’ τα δάκρυα που κύλησαν, παγιδεύουν όλου του κόσμου τον πόνο σε ένα κεχριμπαρένιο πετράδι.

                                                                                          Στέλιος Καραθεοδώρου