Η παλινωδία της νοσταλγίας

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει του ανέμου τα λόγια,
του σκουριασμένου μεντεσέ την στριγκλιά,
των δέντρων το ανήσυχο θρόισμα όταν τα πλησιάζει η φωτιά,
ούτε το τρέμουλο απ’ τα τζάμια στις προθήκες των τάφων,
τον υπόκωφο βόμβο στα κουφάρια των κοχυλιών,
τον επιθανάτιο ρόγχο,
την τελευταία εκπνοή των νεκρών.
Οι σκόπελοι στέκουν ως αρχέγονα κλειδοκύμβαλα.
Πάνω τους το αθόρυβο πηγαινέλα της θάλασσας
αποκτάει φωνή.
Άλλοτε σαν χάδι θυμίζει γλυκό ψιθύρισμα
και άλλοτε οργισμένο ξεσπάει
σαν απελπισμένη κραυγή.
Το αδιάκοπο πισωγύρισμα,
αυτή η απαρέγκλιτη εμμονή στα ορόσημα,
δίνει την ακουστική ψευδαίσθηση μιας αθανασίας
που εξελίσσεται σε χρόνο ενεστώτα.
Αν λείψει απ’ την ακτή ένα κύμα αρκεί,
για να καταλήξει η Σονάτα του Σεληνόφωτος 
η ανάμνηση μιας καταρρέουσας παρωδίας.
Ο ορίζοντας είναι το αδρανές μεταίχμιο,
η τραμπάλα στην κορφή μιας αγέρωχης βραχονησίδας
που πάνω της ισορροπεί μια ορχήστρα ζωντανή.
Όσο τα όργανα που την απαρτίζουν παίζουν μουσική,

κλυδωνίζεται επικίνδυνα,
μα οι αντίρροπες νότες την κρατούν σταθερή.
Αν λείψει το βιολί απ’ τον στοργικό ώμο του βιολιστή,
το απεγνωσμένο δοξάρι θα του κόψει το χέρι
και οι ήχοι του κόσμου θα πάψουν για πάντα,
λίγο πριν το άψυχο σώμα του βυθιστεί.

Σ.Κ.

*(artwork: Quint Buchholz)

Δέναμε σφιχτά τα βιβλία στα μάτια μας
και αμέριμνοι διασχίζαμε κάθετα
τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας.
Τα αυτοκίνητα μας χτυπούσαν
και οι λέξεις στον αέρα σκορπίζανε,
πάνω απ’ τους μελλοθάνατους
σαν όρνεα φτεροκοπούσαν.
Το αίμα κυλούσε στην άσφαλτο,
στ’ αλήθεια τα ποιήματα αιμορραγούσαν.

Σ.Κ.

*(artwork: Quint Buchholz)

Απογείωση στην πραγματικότητα
είναι οι δεμένες βάρκες που αιωρούνται
έξω απ’ τα παράθυρα
τα μουντά δειλινά πριν τις Δευτέρες.
Χωρίς μηχανή και κουπιά,
μοιάζουν με αναποδογυρισμένα σκυλόσπιτα
έτοιμα να σαλπάρουν στον ουρανό,
λαθρεπιβάτες τ’ ανέφικτα όνειρα
της περασμένης βδομάδας
το σκάνε σαν απελπισμένοι δραπέτες.
Ξέμπαρκοι στο κρεβάτι
ξυπνάμε νεκροί για δουλειά,
υπομονή, ακόμα εφτά μέρες.

Σ.Κ.

*(artwork: Quint Buchholz)

Ούτε τα θύματα, ούτε οι μάρτυρες.
Οι θύτες θα βρουν καταφύγιο μες στα βιβλία.
Η λίμνη του αίματος θα χαθεί όπως
η μνήμη στ’ απόνερα του χρόνου,
σαν την βροχή που σβήνει τα ίχνη
θα ξεπλύνει τα χέρια του δολοφόνου.
Η αλήθεια στο απόσπασμα
με την πλάτη στον τοίχο,
στο σκληρό εξώφυλλο
τα σημάδια απ’ τις σφαίρες
και οι αυτόπτες νεκροί
κάτω απ’ τον τίτλο.

Σ.Κ.

*(artwork: Quint Buchholz)