Υπερεκτεθειμένα εικονοστοιχεία ξεθωριάζουν την ψηφιακή μνήμη, σαν θαμπάδα στοματικής εκπνοής στο παράθυρο του αυτοκινήτου που αλλοιώνει τα περαστικά τοπία στα μάτια, σαν μια νότα που κραυγαλέα το σκάει από την πηγή και φθίνει στην πορεία. Η αισθητική πληροφορία σβήνει σαν πεφταστέρι πριν τον γήινο στόχο, σε ένα ταξίδι φθοράς που καθορίζεται από την γενεσιουργό δυναμική του πομπού, την απόσταση που έχει να διανύσει και την αντίσταση του εγκεφαλικού δέκτη. Αυτή η μισή πληροφορία που θα καταφέρει να φτάσει στον προορισμό της δεν μένει αναλλοίωτη, μα συνεχίζει να διαμορφώνεται σε ένα μόνιμο περιβάλλον μετάπλασης και αναμετάδοσης.
Μερικές φορές λόγω μεγάλου μεγέθους, ο διάττοντας αστέρας ως συμπαντικό update, καταφέρνει να διατηρηθεί αρκετά σε πείσμα της ατμοσφαιρικής τριβής και να φτάσει ένα σημαντικό τμήμα του στον γήινο φλοιό, αφήνοντας το αποτύπωμα του κρατήρα, μα όχι για πάντα, αλλά μέχρι και αυτός να διαμορφωθεί από το περιβάλλον σε κάτι άλλο, ένα φαράγγι ή μια λίμνη για παράδειγμα και τίποτα να μην θυμίζει πια την αρχέγονη σύγκρουση. Έτσι ο εγκέφαλος, σαν την γη, διαμορφώνει την αισθητική μνήμη και το γεγονός αποκτά με τον χρόνο μια άλλη υπόσταση. Είναι η διαδικασία της επούλωσης που φτιασιδώνει την μνήμη, ο χρόνος εξωραϊστής που κάνει ανεκτή την τραυματική εμπειρία της ζωής, ώστε να μπορεί να συνεχίσει.
Σβήνουν τα γεγονότα, μένει ένας υπό-ηχος οριακά αντιληπτός σαν βόμβος, σαν δόνηση των σπλάχνων απ' τα βάθη μας που το μυαλό λαξεύει ιδιοτελώς, σαν ένα νοητό φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια αυταπάτη, μια γλυκιά νωθρότητα που κάνει την φυλακή να φαντάζει στοργική αγκαλιά. Χρόνια μετά σου μένει να κρατάς στα χέρια μια κιτρινισμένη φωτογραφία, να σαγηνεύει το βλέμμα σου η πλαστή ανάμνηση μιας ευτυχίας που πιθανόν βγήκε με το στανιό, τύπου "say cheese" και που τώρα ο τρόμος των ηλικιωμένων χεριών σου και η γερασμένη σου όραση θα της προσθέσουν έξτρα ιμπρεσιονισμό, λες και δεν είχε από μνήμης, στοιβάζοντας κουνημένες εικόνες στο μυαλό σου, δημιουργώντας ένα θολό οικοδόμημα, κληροδότημα στην επόμενη γενιά, που θα το λαξεύσει και αυτή με την σειρά της. Κάπως έτσι τελειώνει το ταξίδι της ζωής, με μοναδικό επιβάτη την εντύπωση της. Ίσως αυτό που ονομάζουμε προσαρμοστικότητα και παρουσιάζεται σαν το μεγαλύτερο ατού του δίποδου είδους, να είναι ακριβώς αυτή η δυνατότητα του ανθρώπου να κατασκευάζει εντυπώσεις και να ζει μέσα τους. Μια συνθήκη ικανή να σπάει τους φραγμούς της ύλης και αντίστροφα ικανή να χρυσώνει τα κάγκελα του αναπόφευκτου ισόβιου εγκλεισμού μας σε αυτήν.
