Παραδίνομαι
στην σιωπή σου
στην ομίχλη του οράματoς σου
στην αγκαλιά της υγρασίας σου
μετέωρος ανάμεσα στα δευτερόλεπτα σου
αναποφάσιστος μπροστά στο δίλημμα σου
χαμένος στην ματαιότητα των ονείρων σου
στέκομαι μπροστά στο καθωσπρέπει ικρίωμα σου
ακίνητος στην παγωμένη σου στιγμή
στο κατεψυγμένο βασίλειο σου
στο αποστειρωμένο μεγαλείο σου
στην εγκαταλελειμμένη πολυτελή κατοικία σου
να ανακαλύπτω τη σιγή μετά τις φανφάρες σου
την γερασμένη σου χλιδή
την αιώνια μιζέρια των πάντων
όλα αποπνικτικά και πένθιμα
σαν μυρωδιά φορμόλης
λιωμένος στο κρεβάτι που ζεσταίνει η αρρώστια μου
να ρέπω συστηματικά προς τη νωθρότητα
να αυτοεξορίζομαι
αδύναμος να επιβληθώ στα πάθη μου
αδύναμος μπροστά στην υποκρισία σου
να θαυμάζω το μεγαλείο της λειχήνας
που φυτρώνει στο τσιμέντο
να υποκλίνομαι στην πιρουέτα
της πεταμένης σακούλας από τα ψώνια σου
αυτή που προσγείωσε ο αέρας στα πόδια μου
να απολαμβάνω τον καφέ στην σπασμένη μου κούπα
με τα ξεθωριασμένα χρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου