Στο χνώτο της γης βλασταίνει της έρπουσας ρίζας ο ψίθυρος, θροΐζουν του κήτους οι διάσπαρτοι πίδακες σαν δέντρα αειθαλή, της κομμένης παπαρούνας το αμάραντο σκήνωμα, πάνω στις άκαμπτες κορφές της χλόης ακατάπαυστα αιμορραγεί, με ναρκώνει γλυκά της πασχαλιάς το θυμίαμα, των νυκτόβιων πουλιών η ερωτική προσευχή, σ’ αυτόν τον κήπο που ο ήλιος όλο με ψάχνει, μα ποτέ δεν πρόκειται να με βρει.
