Θάνατε των εκπνοών πορθητή,

που σε κάθε ζωογόνα ανάσα υποχωρείς

και για όσο διαρκεί στα πνευμόνια ο αέρας ελλοχεύεις,

Θάνατε ιχνηλάτη των χτύπων της καρδιάς,

που στήνεις ενέδρες ανάμεσα στο ρυθμικό τους κενό

και κει στην θαλπωρή της διακοπτόμενης ασφυξίας παραμονεύεις,

Θάνατε των σιωπών μετρονόμε και της λήθης μελωδέ,

που κάνεις της ζωής τον ακατάπαυστο βόμβο να αποκτάει ειρμό

και τα πρόσωπα των ανθρώπων σε μια στιγμή οριστικά γαληνεύεις.

                                                                           Στέλιος Καραθεοδώρου