Ποίημα είναι...

Τα πουλιά που συνεχίζουν το φτεροκόπημα
λίγο πριν πέσουν αιμορραγώντας στο χώμα,
τα χρυσόψαρα που πλαταγίζουν τις ουρές τους στο πάτωμα,
σαν γλώσσες κομμένες που απαγγέλουν έξω απ’ το στόμα,
οι ψυχές που βγαίνουν χορεύοντας απ’ τα σώματα
στον ρυθμό του σφυγμού στις εντατικές,
στους παλμογράφους καταγράφονται οι τελευταίοι τους στίχοι
και ότι μένει είναι ευθείες γραμμές,
τα δάκρυα που κυλούν προς τα μέσα
και χαρακώνουν τα σπλάχνα μας,
δυο αρχικά, μια καρδιά κ’ ένα βέλος που στάζουν ρετσίνι 

οι πρώτες αγάπες μας, 

η λέξη που σπαρταράει κρεμασμένη απ' τα χείλη μας, 

ο αντίλαλος του αυχένα όταν σπάει
και του όχλου οι κραυγές

που στοιχειώνουν για πάντα την μνήμη μας.

                                                                             Σ.Κ.