Κάτω απ' το δέντρο
που δεν είχε σκιά,
ζούσε ο άνθρωπος με το βιβλίο
που για λέξεις είχε πουλιά.
Κάθε που τ' άνοιγε
πετούσαν στα γυμνά κλαδιά,
μα δεν φεύγαν μακριά,
των φτερών τους τ' ανήλιαγο χάδι,
παλλόμενο άσυλο για της γης την δροσιά.
Το σούρουπο ένα ξεφύλλισμα αρκούσε,
σαν μακρόσυρτο θρόισμα ένα σύνθημα μαγικό,
στην θαλπωρή των λευκών του σελίδων να κλειδώσει,
τον πρότερο άκαρπο πτερυγισμό.
Και κάπως έτσι ο άνθρωπος με το βιβλίο
που αντί για λέξεις είχε πουλιά,
έγινε ο στίχος που όταν διαβάσεις,
δραπετεύεις μαζί του, απ' τα λευκά κελιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου