Τσιφτετέλι

 Απαλλαγμένοι απ’ του λεβέντη την ακαμψία 

και της πουτάνας την ρετσινιά, 

με των νεκρών την μυδρίαση 

και δυο γεμάτες σελήνες στα μάτια, 

αναδευτήρες των άστρων 

τα αιωρούμενα χέρια ψηλά, 

στα νύχια που σκάβουν το χώμα 

στον αέρα φυτρώνουν φτερά. 

Κεραίες της γης είναι τα πέλματα γυμνά, 

αντηχούν τις δονήσεις 

απ’ τα αρχαία νταούλια στα σωθικά, 

με κλαρίνα παλλόμενα 

και αρμόνια με γρέζια ηλεκτρικά, 

κορμιά εφαπτόμενα 

της νύχτας μαύρα πουλιά, 

όλα γίνονται ένα στου φεγγαριού την σκιά. 

Δεν είναι το τσιφτετέλι πορνογραφία, 

το λίκνισμα του κόκκυγα 

είναι των σάτυρων μυσταγωγία, 

απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά 

και απ’ τα βάθη των αιώνων 

επιδέξια κρυμμένη 
μες τα σκέλια μια ουρά. 

                                                                                          Σ.Κ.