Λούφαξε η πλάση στα μεσοδιαστήματα των κρότων, στην θαλπωρή της απόκοσμης σιωπής των πάντων μετά την βροντή, έγινε η αμυντική νεκροφάνεια συνήθεια μας και από την απαρχή του κόσμου αυτήν αποκαλούμε ζωή.
Κουβαλάμε το σύνδρομο του θηράματος από τότε, μα έχουμε και την στόφα του θηρευτή, άσπονδοι εχθροί της τρωτότητας και της αδύναμης φύσης μας, η αγάπη κατέληξε να συνιστά απειλή.
Λατρεύουμε το σάστισμα των ανίσχυρων εχθρών μας, των ανίκανων όντων που δήθεν μας έχουν ανάγκη για νταβατζή, το είδωλο του παγωμένου μας βλέμματος στα μάτια τους μέσα, μας αδειάζει απ’ τις τύψεις και μας δίνει το άλλοθι να συνεχίσουμε την σφαγή.
Έτσι γέμισε ο κόσμος μας καθρέφτες και όπλα, πτώματα με καμουφλάζ τον στόμφο και την στολή, κοστολογήσαμε φτηνά την αγνότητα και ότι τολμά να εκτίθεται άδολα, του παίρνουμε πάραυτα την ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου