Σπάζαμε δίχως αύριο τις κροκάλες στην Χαράδρα του Αχέροντα, στο αμυδρό φως που διαχέονταν απ’ την ατελή σύγκλιση των κακοτράχαλων σχιστόλιθων πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Ένα φως αργυρόχροο, σαν γεύση μεταλλική από δαγκωμένο αλουμινόχαρτο μέσα σε σοκολάτα λιωμένη, μα και συνάμα κυματιστό, όπως σαλεύει σπασμωδικά στην επιφάνεια του αδηφάγου ερεβώδους νερού, λίγο πριν το καταπιεί οριστικά, για να θρέψει με σκότος κελαρυστό των Ταρτάρων τα σπλάχνα.
Ο κροταλίζων ήχος της λιθοτριψίας που προκαλούσαμε, αυτό το βαραθρώδες ταμ ταμ όλου του κόσμου που καθηλώνει το αρχέγονο κύτταρο, η αδράνεια στην σιωπή της ομίχλης, η μυσταγωγία των κοράκων που ίπτανται ιεραρχικά και αφήνουν ευλαβικά τον καρπό απ’ το ράμφος τους να σπάσει στην άσφαλτο των έρημων επαρχιακών δρόμων, αυτό το υπνωτικό μπιτ της αποτυχημένης θραύσης που κάνει γκελ μέχρι να σβήσει, καθήλωνε τα διψασμένα ζώα στην ηχοενέδρα μας, τα τραβούσε άβουλα όπως ήταν μέχρι την κόψη της γης και από εκεί τα παράσερνε το σαθρό υπέδαφος στου χάους το εναρκτήριο σχίσμα.
Εκεί ζούσαμε, στην πρόπτωση της ανυπαρξίας, στην ρότα του ψυχοπομπού, στον προθάλαμο του βασιλείου του Άδη και την μουσική μας την διέκοπτε μόνο ο γδούπος του άτυχου ζωντανού που έπεφτε στην παγίδα μας.
Έτσι τρώγαμε, αγελαία και μετά ξεπλέναμε την αιμάτινη ντροπή απ’ το στόμα και τα χέρια μας στο ιερό νερό, βαφτιζόμασταν άνθρωποι και φωνάζαμε δυνατά «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», ατενίζοντας ψηλά την μοναδική λωρίδα του ουρανού που μας αναλογούσε, πριν συνεχίσουμε να σπάμε κροκάλες, δίχως αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου