Μια ξεθωριασμένη φωτογραφία του εκλιπόντος στην προθήκη, ξεχωρίζει ένα μνημείο απουσίας από αυτό της ευγνωμοσύνης, συνήθως το δεύτερο μόνο το πορτραίτο του προστάτη αγίου φιλοξενεί και είναι αυτή η συνθήκη που διαχωρίζει την βεβαιότητα του θανάτου απ’ την ανακούφιση της οριακής αποφυγής του, την ματαιότητα της προσδοκώμενης ανάστασης από το τάμα που ξεχρέωσε την εκπλήρωση της προσευχής μας γι’ αυτή, ένα φαγιούμ που εξακολουθεί να αποκτάει ρυτίδες, ένα παροπλισμένο σκαρί σε αργή αποσύνθεση στις όχθες του δρόμου, μοιάζει με την αδυσώπητη θάλασσα που αναριγεί αντανακλαστικά μόνο με του ανέμου το χάδι και ποτέ με την θύμηση όσων πνίγηκαν στα βάθη της, μια φύση επαναλαμβανόμενα νεκρή, που κάθε άνοιξη της προσάπτουμε τον μύχιο πόθο της μεταφυσικής αναγέννησης και αναρωτιέμαι αν η εαρινή γλυκάδα που σκεπάζει την πλάση είναι πέπλο ή σάβανο, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα που χλευάζει την φύση ή το σαρδόνιο γέλιο της φύσης για την ανθρώπινη ματαιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου