Το παράθυρο έβλεπε στο πιο άχαρο σημείο της οδού Βύρωνος. Οι περαστικοί αναπόφευκτα μου τραβούσαν την προσοχή. Έμοιαζα με τον παραμελημένο σκύλο στην αυλή που κολλάει το μάτι του στην μοναδική χαραμάδα του φράχτη, προσδοκώντας επαφή με τους αμέριμνους διαβάτες απ’ έξω, παρόλο που ξέρει πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί και έχει πάψει από καιρό τώρα με λαχτάρα να τους γαβγίζει, όταν κατάλαβε πως χωρίς να το θέλει, τους ανάγκαζε έτσι να απομακρύνονται αντανακλαστικά πιο βιαστικοί. Η εμμονική καταγραφή τους στην ψηφιακή μνήμη της φωτογραφικής μου μηχανής, το χνάρι απ’ το ακατάπαυστο πηγαινέλα τους που αποτύπωνε ενός ασήμαντου δρόμου την ιστορία, μου προκαλούσε μια τρυφερή ψευδαίσθηση οικειότητας με αυτό που εν αγνοία του το αγάπησα τόσο όσο και το φοβήθηκα μαζί, μου έφερνε εκείνη την γνώριμη γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, απ’ όταν συνειδητοποίησα πως μια μέρα θα πεθάνω και έπαψα από τότε να είμαι παιδί, σαν το χάδι που το ακούς υπόκωφα να βρυχάται και την δυσοσμία που αφήνει το φιλεύσπλαχνο βλέμμα όταν στην πραγματικότητα αδιαφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου