Η ακλόνητη διάστικτη ανάκλαση της φωταψίας στις κυματοειδείς πτυχώσεις του νερού, κρατούσε το αδηφάγο μου βλέμμα στην επιφάνεια, όπως το αδρανές συνονθύλευμα της εγκυστωμένης πρωινής απόπνοιας του δάσους στην περιρρέουσα άπνοια, εκείνο το ράθυμο πέπλο της πρωινής ομιχλώδους νωθρότητας που υπερίπταται της παγωμένης γης, αντικατοπτρίζει τις προσπίπτουσες ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου, απωθώντας τις μάταια όσο το κατατρώνε βασανιστικά.
Τι τραγελαφική αμέλεια, να ξεχάσω να κλείσω τα μάτια πριν βυθιστώ, να απολέσω κάθε οπτική μνήμη που λειτουργεί σαν σωσίβιο και εμποδίζει την κυτταρική ροπή ενδοτικότητας μου στο αβυσσαλέο χάος, έτσι όπως με κρατά αμφιταλαντευόμενο σαν αιωρούμενο εκκρεμές απ’ τα ίδια μου μάτια, μια άβουλη μαριονέτα που χορεύει σπασμωδικά ανάμεσα σε δυο κόσμους, στις οριακές υπερεκτάσεις των επίπλαστων ζωτικών της νημάτων, αδύναμη να αφεθεί άναρθρα σαν μια κραυγή, να γίνει η λέξη που περικλείει όλες τις λέξεις του κόσμου, το ανείπωτο σύνθημα που κάνει τους ανέκφραστους τοίχους να ρυτιδιάζουν, η αστρική χοάνη που μαγικά σε οδηγεί στην ολότητα αγόγγυστα, χωρίς εγχειρίδιο, χωρίς τους ενδιάμεσους σταθμούς, τον εκβιαστικό βηματισμό πάνω σε μια αριθμημένη ακολουθία αναγωγών, ενός άρτιου υπολογιστικού συστήματος.
Η σύλληψη της ζωής, το φυσαλιδώδες περίβλημα που εγκολπώνει ένα μέρος του τίποτα μετουσιώνοντας το σε κάτι, το δόλωμα της υλικής αυθυπαρξίας που χρίζει νούμερο το ματαιόδοξο μηδενικό, ο δημιουργικός πουαντιγισμός που συσπειρώνει όλες αυτές τις ετερόκλητες κεράτινες φολίδες σε κυψελοειδή διάταξη σχηματίζοντας μια ανθρωπόμορφη αβγοθήκη, αποτελεί μια συμπαντική ατραξιόν, ένα χρυσό στολίδι στην ελικοειδή γιρλάντα της ύπαρξης. Ο θάνατος δεν το απελευθερώνει ποτέ, αφήνει άθικτο πίσω του ένα σφαιρικό κενό, ένα μνημείο που γύρω του διαμορφώνεται ένα ικτερικό τρισδιάστατο τοπίο ωχρών απ’ τον χρόνο αναμνήσεων, ένα κουβάρι γεγονότων που περιπλέκεται κυκλώνοντας την ανυπαρξία, σαν παλιά τσαλακωμένη εφημερίδα που ταξιδεύει στον άνεμο, ένα κίτρινο φωσφορούχο τρυπητό βαθυσκάφος που μπάζει νερά, ένα υποβρύχιο έμενταλ στην λούπα μιας αέναης καταδυόμενης πιρουέτας, σε μια θάλασσα χωρίς βυθό.
Τι τραγελαφική αμέλεια, να ξεχάσω να κλείσω τα μάτια πριν βυθιστώ, να απολέσω κάθε οπτική μνήμη που λειτουργεί σαν σωσίβιο και εμποδίζει την κυτταρική ροπή ενδοτικότητας μου στο αβυσσαλέο χάος, έτσι όπως με κρατά αμφιταλαντευόμενο σαν αιωρούμενο εκκρεμές απ’ τα ίδια μου μάτια, μια άβουλη μαριονέτα που χορεύει σπασμωδικά ανάμεσα σε δυο κόσμους, στις οριακές υπερεκτάσεις των επίπλαστων ζωτικών της νημάτων, αδύναμη να αφεθεί άναρθρα σαν μια κραυγή, να γίνει η λέξη που περικλείει όλες τις λέξεις του κόσμου, το ανείπωτο σύνθημα που κάνει τους ανέκφραστους τοίχους να ρυτιδιάζουν, η αστρική χοάνη που μαγικά σε οδηγεί στην ολότητα αγόγγυστα, χωρίς εγχειρίδιο, χωρίς τους ενδιάμεσους σταθμούς, τον εκβιαστικό βηματισμό πάνω σε μια αριθμημένη ακολουθία αναγωγών, ενός άρτιου υπολογιστικού συστήματος.
Η σύλληψη της ζωής, το φυσαλιδώδες περίβλημα που εγκολπώνει ένα μέρος του τίποτα μετουσιώνοντας το σε κάτι, το δόλωμα της υλικής αυθυπαρξίας που χρίζει νούμερο το ματαιόδοξο μηδενικό, ο δημιουργικός πουαντιγισμός που συσπειρώνει όλες αυτές τις ετερόκλητες κεράτινες φολίδες σε κυψελοειδή διάταξη σχηματίζοντας μια ανθρωπόμορφη αβγοθήκη, αποτελεί μια συμπαντική ατραξιόν, ένα χρυσό στολίδι στην ελικοειδή γιρλάντα της ύπαρξης. Ο θάνατος δεν το απελευθερώνει ποτέ, αφήνει άθικτο πίσω του ένα σφαιρικό κενό, ένα μνημείο που γύρω του διαμορφώνεται ένα ικτερικό τρισδιάστατο τοπίο ωχρών απ’ τον χρόνο αναμνήσεων, ένα κουβάρι γεγονότων που περιπλέκεται κυκλώνοντας την ανυπαρξία, σαν παλιά τσαλακωμένη εφημερίδα που ταξιδεύει στον άνεμο, ένα κίτρινο φωσφορούχο τρυπητό βαθυσκάφος που μπάζει νερά, ένα υποβρύχιο έμενταλ στην λούπα μιας αέναης καταδυόμενης πιρουέτας, σε μια θάλασσα χωρίς βυθό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου