4ΣεκάνςΓιαΤον Ήλιο

[Λιτανεία]

Στο κέντρο της πόλης,

ο ήλιος χαμηλά,

τρυπώνουν οι ακτίνες του στα στενά,

ένας άνθρωπος με μακριά σκιά,

περπατάει στα χαμένα,

κρατάει τρυφερά,

τον νεκρό του σκύλο,

άκαμπτο στην ζεστή του αγκαλιά.

[Προσευχή]

Μια καρακάξα με σπασμένα φτερά,

πηδάει αλλοπρόσαλλα απ' το ανάχωμα,

ξανά και ξανά,

κάθε λίγο που καταφέρνει να βρίσκεται στο κενό,

κόντρα στον ήλιο,

η ανέπαφη με το σώμα της στο έδαφος σκιά,

είναι μία ακόμα στιγμιαία εκπλήρωση,

της εξέγερσης ενάντια στην φθορά.

[Εσπερινός]

Ο εναπομείνας ημιτελής οβελίσκος στα ορυχεία του Ασουάν,

είναι η κατακεκλιμένη ακτίνα του ήλιου,

που αρνήθηκε να αποτραβηχτεί ένα δειλινό

και κατέπεσε πετρωμένη στο χαράκωμα της ερήμου,

θυμίζοντας πως το σκοτάδι,

είναι ο απαραίτητος δισταγμός,

που κληροδοτεί το ανεξίτηλο αποτύπωμα της αδράνειας,

στην ματαιότητα της νέας ημέρας.

[Μνημόσυνο]

Ο ήχος του ανέμου μέσα απ' τις σπασμένες προθήκες των τάφων

και οι σκιές του τρεμοπαίγματος των κορυφών απ' τα κυπαρίσσια πάνω στα λευκά μάρμαρα,

μνημονεύουν τις ορατές μελωδίες ενός ανήλιαγου λυρικού λάρυγγα,

τους ανάγλυφους στίχους του βέβηλου ποιητή,

απ' τον αιχμηρό αντίλαλο της απαγγελίας τους πάνω στους αιώνιους βράχους

και τον οργασμό των Σάτυρων που για όσο διαρκεί,

μετουσιώνει το ανέγγιχτο φως του ήλιου σε απτό γεωμετρικό δέσμημα,

από φλεγόμενες τροχιές που έχουν αποκρυσταλλωθεί.

Σ.Κ.