Μην φέρεσαι σαν παιδί

Μην φέρεσαι σαν παιδί, λένε,

μα αν είμαι παιδί,

το πρώτο σύννεφο που έσπασε την μονοτονία του καθαρού ορίζοντα,

ήταν το αστεροειδές παραισθησιογόνο εναιώρημα,

που μου χορήγησες με ένα αστραπιαίο χαμαιλεόντειο γλωσσόφιλο,

όταν χορεύαμε αντικρυστά σε μια απροσάρμοστη συνάθροιση,

σε μια εκκλησία που ο θεός ήταν ντίτζεϊ

και μείς για όσο έπαιζε η μουσική,

τα αιωρούμενα χειραφετημένα τέκνα του.

Κάθιδρος στο ύπαιθρο πάρκινγκ το ξημέρωμα,

οι υδρατμοί απ' τους ανοιχτούς μου πόρους έγιναν προσευχή

και το αιθέριο ταξίδι τους,

εχέγγυο του μεταθανάτιου ραντεβού μας.

Μην φέρεσαι σαν παιδί, λένε,

μα αν είμαι παιδί,

η υγρή παλάμη σου,

παγωμένο χάδι στην καυτή προμετωπίδα της βιογραφίας μου,

κάνει την σπονδυλική μου στήλη να αναριγεί

και τις σκέψεις μου να κοχλάζουν,

σαν καυτός χυλός από παραγινωμένους αμανίτες,

που απορρόφησαν όλη την σοφία του κόσμου απ' την πάχνη του αρχέγονου δάσους

και εκπλήρωσαν την εξαΰλωση μου στο στερέωμα,

ένα νεφέλωμα δομημένο απ' τις νευρικές μου απολήξεις,

που κινούμενο σχηματίζει λέξεις σε μία ακατάληπτη γλώσσα.

Βρέχει ασταμάτητα,

οι ομόκεντροι κύκλοι απ' τις σταγόνες που προσκρούουν στους αντικατοπτρισμούς των νερόλακκων,

κάνουν την υπέρβαση μου αδύνατη,

σε ένα περιβάλλον αντίπαλων παλμικών διαστάσεων,

που παραμορφώνονται διαδοχικά

και διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη ακατάπαυστα,

χωρίς φυγή,

δεν είμαι πια παιδί.

Σ.Κ.