Μετά από παρατεταμένο κλινοστατισμό εις ανώμαλον θέσιν, με την άνω κεφαλή μου στηριζομένη επί της δεξιάς μου χείρας και όσο η αιμωδία καταλάμβανε το άκρο μου έχων τους οφθαλμούς μου ερμητικά κλειστούς, διαπίστωσα με τρόμο την αδυναμία αισθητικού διαχωρισμού των νευρικών μου απολήξεων, στα δύο προαναφερθέντα εμπλεκόμενα προεξέχοντα τμήματα του κορμού μου. Ως εκ τούτου η ψευδαισθητική μετουσίωση της φύσης μου σε κυβιστική εκδοχή καρικατούρας του Πικάσο και συναισθανόμενος την ανισορροπία του συλλογισμού μου, πως πλέον δεν στηρίζω την κεφαλή μου με το χέρι, αλλά το χέρι μου με την κεφαλή, πραγμάτωσα την σοφή λαϊκή ρήση, «πιάνω πουλιά στον αέρα», χεριάζοντας μια διαβατάρικη σκέψη, δίκην πτηνού εφορμών εξ ουρανού, καταλήγοντας συμπερασματικά στην εξής ακολουθία:
«Έχω για κεφάλι ένα χέρι και για χέρι ένα κεφάλι, κραδαίνω του νου μου τα ακράδαντα μύχια σαν ιερό μανουάλι, την ευωδία του κόσμου απορροφώ, την αναβλύζουσα φορμόλη απ’ την ιδρωμένη μου παλάμη σκορπώ, γευστικοί μου κάλυκες κάλοι, απτικό ροζιασμένο ουμάμι, στων ήχων την χροιά δεν γυρίζω, το αντανακλαστικό τρομώδες παραλήρημα που οι δονήσεις μου προκαλούν ξεχωρίζω και της πλάσης τα περιγράμματα απ’ το δικό μου μοναδικό παρατεταμένο αποτύπωμα επάνω τους αναγνωρίζω, αντί χειραψίας τα δόντια στο κρέας βυθίζω, την υπερέκταση οιασδήποτε αλλότριας χείρας φιλίας απ’ την ρίζα ξεσκίζω.
Στέλιος Καραθεοδώρου
«Έχω για κεφάλι ένα χέρι και για χέρι ένα κεφάλι, κραδαίνω του νου μου τα ακράδαντα μύχια σαν ιερό μανουάλι, την ευωδία του κόσμου απορροφώ, την αναβλύζουσα φορμόλη απ’ την ιδρωμένη μου παλάμη σκορπώ, γευστικοί μου κάλυκες κάλοι, απτικό ροζιασμένο ουμάμι, στων ήχων την χροιά δεν γυρίζω, το αντανακλαστικό τρομώδες παραλήρημα που οι δονήσεις μου προκαλούν ξεχωρίζω και της πλάσης τα περιγράμματα απ’ το δικό μου μοναδικό παρατεταμένο αποτύπωμα επάνω τους αναγνωρίζω, αντί χειραψίας τα δόντια στο κρέας βυθίζω, την υπερέκταση οιασδήποτε αλλότριας χείρας φιλίας απ’ την ρίζα ξεσκίζω.
Στέλιος Καραθεοδώρου
εικόνα: Thomas Cullen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου