Ριπή οφθαλμού

 Κάθε φορά που ανοιγοκλείνω τα μάτια, μια στατική εικόνα σφηνώνεται σαν κόμπος στις σχισμές του μυαλού. Ένα βίωμα σε απεικονιστικό στάτους, είναι ένα χωροκατακτητικό καρέ καλουπωμένο στα κενά της ισόβιας ασφυξίας των εγκεφαλικών δομών, που θυμίζει την σχηματοποίηση του κατεψυγμένου νερού στα τοιχώματα μιας παγοκυψέλης. 

 Κάθε φωτογραφία, κάθε στηλίτευση στιγμιαίας αδράνειας, είναι η ακανθώδης απόφυση που πάνω της γαντζώνεται το ακούσιο νηματοειδές συνονθύλευμα των αδιάφορων καταγραφών μας, όπως το ύφασμα της σκηνής που προσαρμόζεται πάνω στον εύκαμπτο σκελετό της, τα αναρίθμητα αυτά οπτικά εξογκώματα, οι υπερτιμημένες αυτές στιγμές που μοιάζουν να εμβαπτίστηκαν ακαριαία σε υγρό άζωτο, στοιχειοθετούν την τραχύτητα της εξωτερικής στιβάδας της οντότητας, καθιστώντας την υπαρκτή.

 Κάθε κομβικό στοιχείο που απαρτίζει την ραχοκοκαλιά της, είναι μια αναπόδραστη στάση στην πορεία της ζωής, ένας φθόγγος που στέκεται στον λαιμό αρνούμενος να γίνει φωνή, μια καταδυόμενη βρογχοκήλη στον θώρακα, ένας συγκερασμός αγωνιώδους δυσκαταποσίας και προοδευτικής θαλπωρής της επερχόμενης υποξαιμίας, μια συνθήκη που καθιστά αναπόφευκτη την παγίδευση της αντιύλης στα όρια μιας διάστικτης αυθύπαρκτης σημειολογίας.
 Ζούμε σκαλωμένοι στις ψυχρές ορθογώνιες σκιές των ψευδεπίγραφων υπεραξιών μας, περιγεγραμμένα μεταίχμια αγκιστρωμένα σε αεικίνητα παραγάδια, αιωρούμενα δολώματα χάους δεμένα σε φελλούς, ένα υπέροχο τίποτα που στις αγκυλώσεις του οικοδομούνται οι επί μέρους υπερμεγεθυμένοι αντικατοπτρισμοί του, απροσάρμοστες ανακολουθίες στην δίνη μιας ατέλειωτης λούπας, ενός άρτιου και απέραντου χωροχρονικού τέτρις.

                                                                                                Στέλιος Καραθεοδώρου