Η ντίβα της κλασικής μουσικής βάλθηκε να αποδείξει πως είναι ικανή να τιθασεύει τις κραυγές ηδονής κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης, μετά την αποδοχή της πρόκλησης από έναν άσημο τενόρο στο γκαλά που διοργανώθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης προς τιμήν της, όταν αυτή εξήρε την αψεγάδιαστη, απαράμιλλη και θεϊκή τεχνική της ως το απαύγασμα της καλλιέργειας που ξεχωρίζει το ανθρώπινο απ’ το ζωώδες, ενώ αυτός αντέτεινε με σθένος πως η συμπαντική παραφωνία, ο λανθασμένος τόνος που σπάει το αρμονικό συνεχές, αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα που εξανθρωπίζει το τέρας της αλαζονικής τελειότητας, εξυμνώντας παράλληλα τους αλλοπρόσαλλους λαρυγγισμούς κατά την διάρκεια του οργασμού, ως το παράδειγμα της πεμπτουσίας της ύπαρξης. Αυτή σήκωσε το γάντι υποστηρίζοντας πως ο άνθρωπος οφείλει να καλουπώνει το ένστικτο σε έναν έμμετρο λυρισμό για να ξεχωρίζει απ’ τα ζώα και αυτός επέμενε πως ευτυχώς για τον άνθρωπο αυτό είναι αδύνατον να συμβεί.
Έκτοτε η διάσημη σοπράνο μάταια κατέγραφε τις σεξουαλικές περιπτύξεις της, προσπαθώντας την στιγμή της κορύφωσης να αποδώσει το άναρχο συνονθύλευμα των ήχων της με την μορφή μιας άψογης άριας, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα και που όταν σπάνια το κατάφερνε μερικώς, ήταν πασιφανές πως επρόκειτο για προϊόν υποκρισίας. Εκνευρισμένη από την αποτυχία της και μπροστά στον φόβο της δημοσιοποίησης της ήττας της από έναν ανύπαρκτο κατά την ίδια τενόρο, αποφάσισε να αποσιωπήσει το γεγονός και να αφήσει τον χρόνο να θολώσει το συμβάν.
Στην τελευταία παράσταση του έργου, φτάνοντας νωρίτερα στο θέατρο για την απαραίτητη προετοιμασία της, διαπίστωσε τον βανδαλισμό της μαρκίζας με ένα σύνθημα που κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει παρά μόνον η ίδια ενδόμυχα, γραμμένο με κόκκινο σπρέι πάνω στο πορτραίτο της, που έλεγε:
[Η ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΛΕΥΤΕΡΩΝΕΙ
ΦΑΛΤΣΟΙ-ΑΗΔΟΝΙΑ-ΚΑΝΤΑΔΟΡΟΙ]
Εκείνο το βράδυ έδωσε την καλύτερη παράσταση της ζωής της. Απαλλαγμένη από τον βραχνά της τελειομανίας, αφέθηκε στην χειμαρρώδη ορμή του ερωτικού της ρόλου, επιτρέποντας στην φωνή της τις απαραίτητες πηγαίες κόνξες για να ελιχθεί αδογμάτιστα πάνω στην αυστηρότητα του έργου, κατάφερε στην διάρκεια της ύστατης μακρόσυρτης και καταφανώς ασταθούς κορώνας, διανθισμένης με πολυποίκιλα φαλτσαρίσματα, να συντονίσει όλους τους θεατές της παράστασης και να τους συμπαρασύρει σε έναν ταυτόχρονο οργασμό. Όλοι αυτοί οι αλαλαγμοί του γλυκού πόνου, συνοδευόμενοι από τα μουγκρητά ευχαρίστησης και τα άναρθρα επιφωνήματα έκστασης, ήταν η αρτιότερη συμπαντική μελωδία, το κοσμικό πασπαρτού που ξεκλείδωσε για λίγο τα ισόβια δεσμά της βαρυτικής έλξης, οδηγώντας το κοινό σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία εξωσωματικής παράκρουσης.
Έκτοτε η διάσημη σοπράνο μάταια κατέγραφε τις σεξουαλικές περιπτύξεις της, προσπαθώντας την στιγμή της κορύφωσης να αποδώσει το άναρχο συνονθύλευμα των ήχων της με την μορφή μιας άψογης άριας, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα και που όταν σπάνια το κατάφερνε μερικώς, ήταν πασιφανές πως επρόκειτο για προϊόν υποκρισίας. Εκνευρισμένη από την αποτυχία της και μπροστά στον φόβο της δημοσιοποίησης της ήττας της από έναν ανύπαρκτο κατά την ίδια τενόρο, αποφάσισε να αποσιωπήσει το γεγονός και να αφήσει τον χρόνο να θολώσει το συμβάν.
Στην τελευταία παράσταση του έργου, φτάνοντας νωρίτερα στο θέατρο για την απαραίτητη προετοιμασία της, διαπίστωσε τον βανδαλισμό της μαρκίζας με ένα σύνθημα που κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει παρά μόνον η ίδια ενδόμυχα, γραμμένο με κόκκινο σπρέι πάνω στο πορτραίτο της, που έλεγε:
[Η ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΛΕΥΤΕΡΩΝΕΙ
ΦΑΛΤΣΟΙ-ΑΗΔΟΝΙΑ-ΚΑΝΤΑΔΟΡΟΙ]
Εκείνο το βράδυ έδωσε την καλύτερη παράσταση της ζωής της. Απαλλαγμένη από τον βραχνά της τελειομανίας, αφέθηκε στην χειμαρρώδη ορμή του ερωτικού της ρόλου, επιτρέποντας στην φωνή της τις απαραίτητες πηγαίες κόνξες για να ελιχθεί αδογμάτιστα πάνω στην αυστηρότητα του έργου, κατάφερε στην διάρκεια της ύστατης μακρόσυρτης και καταφανώς ασταθούς κορώνας, διανθισμένης με πολυποίκιλα φαλτσαρίσματα, να συντονίσει όλους τους θεατές της παράστασης και να τους συμπαρασύρει σε έναν ταυτόχρονο οργασμό. Όλοι αυτοί οι αλαλαγμοί του γλυκού πόνου, συνοδευόμενοι από τα μουγκρητά ευχαρίστησης και τα άναρθρα επιφωνήματα έκστασης, ήταν η αρτιότερη συμπαντική μελωδία, το κοσμικό πασπαρτού που ξεκλείδωσε για λίγο τα ισόβια δεσμά της βαρυτικής έλξης, οδηγώντας το κοινό σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία εξωσωματικής παράκρουσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου