Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

how doctors listen to music

 Η μουσική σταμάτησε, μα ρυθμός απ’ τις συντονισμένες καρδιές μας αρκούσε για να συνεχίσουμε να χορεύουμε στην σιωπή. Δεν χρειαζόταν να μιλάς, άκουγα τους παλμούς και την ανάσα σου. Όσο αφουγκράζομαι τον θώρακα σου, στις εισπνοές ακόμη αντηχούν οι παιδικές φωνές απ’ την αλάνα της γειτονιάς που μεγάλωσες και στις εκπνοές ο ψίθυρος από τα εφηβικά μυστικά σου. Ένα συνονθύλευμα οπτικών ινών που αθροίζουν όλα τα δεδομένα σου πάλλεται ανεξέλεγκτα μέσα μου, όσο με διασχίζουν οι δονήσεις σου καθολικά σαν ένα σμήνος βελόνες και συνεπαίρνει μικρά αποσπάσματα του ιστορικού μου όπως με διαπερνά, συνθέτοντας ένα νέο δίκτυο συμφύσεων πάνω στο ενιαίο μας καρδιοχτύπι. Μια από κοινού διαδικασία μορφοποίησης που διατρέχει το σύνολο του γίγνεσθαι, προσδίδοντας κοινές μνήμες και συναισθήματα σε ότι καθορίζουμε και μας καθορίζει, σαν τον ανεπαίσθητο ελιγμό της φλέβας που έχει μάθει συνειδητά να αποφεύγει το τρύπημα της βελόνας και τον λυγμό που βγαίνει άσκεφτα απ’ το λαρύγγι όταν ένας αόρατος κόμπος πιέζει ασφυκτικά τον λαιμό ή τις χορδές που φαλτσάρουν γλυκά σαν να συναισθάνονται την λύπη του κιθαρίστα και ας πατάνε σωστά τ’ ακροδάχτυλα του στα τάστα. Ο υπόκωφος βόμβος την νύχτα απ’ το αντλιοστάσιο, το στάρι που θροΐζει στις παύσεις της θεριστικής μηχανής, η πρέσα του καθαριστηρίου που ξεφυσάει στην κορύφωση του μεταλλικού γογγυσμού, ο ηλεκτρικός συριγμός του σάπιου καλωδίου και η μαρμαρυγή του λαμπτήρα πυράκτωσης πριν καεί, δεν είναι απλά τα ζωτικά σημεία ενός μηχανισμού, είναι τέκνο αφηγήματα που κουβαλούν όλο το φορτίο της ύπαρξης, όλες τις εκφάνσεις της αλληλεξάρτησης και της συνδιαμόρφωσης μεταξύ του υλικού και του σάρκινου. Η δομή του χεριού που κατασκεύασε το εργαλείο, θα συνεχίσει να σχηματοποιείται προσαρμοστικά από την ίδια την χρήση του εργαλείου και τις όποιες μελλοντικές βελτιώσεις του. Ένας κόσμος ετερογενών συνυφάνσεων, μια συνεχής αμφίδρομη ροή σε ένα κωδικοποιημένο μπιτ που διέπει επανακαθορίζοντας τα πάντα αιώνια, το ταμ ταμ του κόσμου αναμεταδίδει άοκνα την ψυχή μας στα πάντα και αντίστροφα, σαν τα ηχητικά κύματα ενός σόναρ που επιστρέφουν στην πηγή έχοντας πάρει την μορφή του βυθού ή ένα τρελό καρδιογράφημα που η γραμμική του συχνότητα καταγράφεται σαν μακρόσυρτος στίχος.
                                                                                                                        Στέλιος Καραθεοδώρου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου