Στον παραμερισμό της αδυναμίας,
στην περιθωριοποίηση του διαφορετικού,
στην αντήχηση της αδειοσύνης,
γίνεσαι αντιληπτός,
μόνο από το απρόβλεπτο εξόγκωμα της μάζας σου,
σε μια οπτική ή απτική ακολουθία.
Στην άκρη του δρόμου, στο απόμερο παγκάκι,
στο κρυμμένο κρεβάτι στο πίσω δώμα, κάτω απ' τις γέφυρες,
στα ευαγή ιδρύματα, στα σωφρονιστήρια της σκέψης,
σε διαπερνούν τα προσηλωμένα βλέμματα,
στην απρόσκοπτη ενατένηση
της προσωπικής τους ματαιοδοξίας.
Στο μεταίχμιο της λήθης,
στην άρνηση της αποδοχής σου από τους άλλους,
αλλά και στην εκούσια απόρριψη των άλλων από σένα,
εκεί που γίνονται συνώνυμα η μοναξιά με την ελευθερία
και λίγο πριν η υπόσταση σου μετουσιωθεί στο ακόρεστο τίποτα,
είσαι μια μελωδία που εξασθενεί μέσα στον αντίλαλο της
και δεν καταφέρνει ποτέ να δονήσει έναν τυμπανικό υμένα,
ένα χάδι ξοδεμένο στον αέρα,
που ποτέ δεν θα κάνει ένα κορμί να αναριγήσει
και μια αγκαλιά που μάταια σφίγγει το κενό,
μα ποτέ δεν γεμίζει.
Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου