Παίρνει σχήμα υπό το βάρος σου η αμμουδιά,
όπως συμπιέζουν κάτω από την πετσέτα σου τους κόκκους της άμμου οι καμπύλες σου,
δεν είσαι άνεμος ούτε βροχή,
να ρυτιδιάζεις με τις ριπές σου στιγμιαία την θάλασσα,
να φτιασιδώνεις τις παραλίες τους χειμώνες από τα ίχνη των τουριστών του περασμένου καλοκαιριού,
είσαι το άδειο μέρος μιας κλεψύδρας,
το κενό κάτω από τις στιγμές,
που η βαρύτητα το γεμίζει εκτοξεύοντας έναν πολτό ανεκπλήρωτων προσευχών και πρόσκαιρων επιτυχιών,
μέσα από το εύθραυστο στένωμα που ενώνει την ύπαρξη με την ανυπαρξία,
για όσο διαρκεί το βράσιμο ενός μελάτου αβγού.
Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου