Πόσο θαυμαστή η καρτερική σιωπή της ματαιότητας,
ενός μοιραίου τέλους που αδυσώπητα πλησιάζει,
άκαμπτη σαν τα άψυχα ακροδάχτυλα,
που φυλάκισαν το τελευταίο χάδι,
πουλί σε κλουβί για μια ζωή,
στον θώρακα η καρδιά εγκλωβισμένη,
βρήκε το χάραμα την πανσέληνο,
πάνω σε ιστό από γυμνά καλώδια παγιδευμένη,
σαν οφθαλμική κόρη μυδριασμένη,
μια νότα που δεν παίζει πια,
σε παρτιτούρα ηλεκτρισμένη.
Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου